Mialam nie pisac, ale napisze...

To chyba zwykly problem, ale dla mnie nowy. Proboje sobie dawac z nim rade,
czasami wychodzi lepiej,
czasami fatalnie...oj fatalnie.....fatalnie...:)
Mowa o mezczyznie, oczywiscie, ze o mezczyznie, bo o kim moze mowic kobieta,
kiedy ma problem:)

Był sobie mezczyzna i kobieta. Ona mu ufala, moze i ufa nadal, sama sie w
tym gubi...
Wszystko mialo ukladac sie w jedna idealna calosc, ale w pewnym momencie
czegos zabraklo
i runelo, albo stoi....stoi? nie wiem, wlasnie czy to jeszcze stoi?
Problem tkwi w niewiedzy, ona nie wie co on czuje, nie mowil jej tego od
dawna, nie okazywal. Ona wariuje
potrzebuje wiedziec, na czym stoi, a jednoczesnie nie potrafii zapytac sie
oto tak, by uzyskac odpowiedz.
On ja omija, tlumaczy, ze to dla jej dobra. Ona stara sie rozumiec, choc tak
naprawde przestala rozumiec juz dawno.
Ona kladzie sie z placzem, budzi czujac sie niechciana. Czasami wieczorem
tanczy a po pieknym snie rano znow mocno teskni i przypomina sobie jak
mowil...
oj mowil wiele, kiedys mowil, wtedy czula sie bezpiecznie.
Stara sie z nim rozmawiac, on tego unika.
Byla kiedys dumna, nie potrafilaby poprosic o "rozmowe", bedac tak
traktowana (albo i nie) teraz poprosila. Mysli sobie, stawie
mu czolo, moze dowiem sie wreszcie, zapytam o wszystko wprost. Nie wiem czy
zapytam:) wiem, ze on nie chce odpowiadac.
Ale czuje, ze czuje cos do niego i czekanie jest moim obowiazkiem, mimo
wszystko. Nie wiem czy warto, heh....chyba nie, ale poczekam,
bo nie potrafie myslec, ze moglabym tesknic za czyms czego nie znam.

Domyslam sie ze nie wiele z tego jest zrozumiale dla ciebie czytelniku:)

ale problem jest tym, by czuc sie spokojna, nawet bedac nieswiadoma tego co
sie dzieje. czy to w ogole mozliwe?

komentarze mile widziane:)


Karolina