<<...Był sobie dobry prałat, człowiek bardzo wielkiej wiary i dobrego serca.
Nie uciekały przed nim zwierzęta, karmił biedaków, nocował bezdomnych.
Któregoś wieczora wracał po mszy na plebanię i nagle usłyszał ciche wołanie:
- Księże prałacie! Księże prałacie!
Odwrócił się, ale nic nie zobaczył. Po chwili wołanie powtórzyło się.
Rozejrzał się uważnie i w szarówce wieczoru dostrzegł siedzącą na kamieniu
żabę. Podszedł i schylił się nad ledwo żywym zwierzątkiem, a ono wyjąkało:
- Weź mnie ze sobą, jestem zaklęty przez złą wiedźmę. Zanieś mnie na
plebanię, nakarm, daj pić, przytul i pocałuj, a zdejmiesz ze mnie zły czar.
Prałat niewiele myśląc zabrał żabkę, nakarmił, napoił, przytulił i
pocałował, a nawet położył w swoim łóżku, na poduszce. Następnego dnia rano
obudził się, patrzy, a obok niego leży piękny 16-letni ministrant... I taka
właśnie jest linia obrony, wysoki sądzie...>>

--
CB