Pułtusk. Śliczna mieścina. Eskortuję potomstwo na plac zabaw przy przystani.
Idziemy wzdłuż muru otaczającego zamek. Potomstwo, jak to potomstwo, oka nie
można spuścić. I wtedy słyszę słowa Juki. "Kocham Anioła". Tąpnęło mną.
Skąd u licha? Ona czyta. Ona czyta napisy na tym murze i głośno
wyartykułowała właśnie ten. Dlaczego?
Nie wie, że od miesiąca rozpracowuję na moim kamieniu w pracowni Anioła.
Odbiera mi to większość myśli. Zasypiam i budzę się. Śnię. Mylę z
rzeczywistością. W zasadzie wszystko już wiem, a jednak nadal nie mam
ostatecznej formy. Zastanawiam się na ile ma to w ogóle jakiekolwiek
znaczenie. Paradoksalnie. Grafika działa na zmysł wzroku, winna mieć formę.
Na ile abstrakcja jest formą. Forma jako forma komunikacji międzyludzkiej;
hehehe strasznie to wszystko pogmatwane. Pominę to co już myślałam, skupię
się na rozwiązaniu. Chrzanię czy to się komukolwiek spodoba. Zakładam
jednak, że sztuka ponadczasowa, że tak brzydko nazwę, zawsze to chrzaniła.
Istotą przekazu nie jest forma, lecz to co przez tę formę przemawia. Ten
dodatkowy wymiar, który robi z człowiekiem takie dziwne rzeczy.

Mania pod Rinalda ( nie mylić z sexem )