"Nikt nie ma prawa skracać sobie samemu życia, ponieważ nie jest jego panem i
właœcicielem, lecz tylko zarzšdcš. Panem i Dawcš życia jest jedynie Bóg, który
dajšc człowiekowi życie, obdarzył go miłoœciš. Sta samobójstwo jest przede
wszystkim obrazš Jego miłoœci, brakiem wieray i zaufania do Niego. Po wtóre
samobójstwo przeczy dobrze pojętej miłoœci własnej, która z natury rzeczy dšży
do zachowania i przedłużenia swego istnienia. Wreszcie samobójstwo jest również
głębokš zniewagš miłoœci bliŸniego, ponieważ w nieuzasadniony sposób zrwya
więzi ze społecznoœciš rodzinnš, narodowš i ludzkš, wobec których każdy człowiek
podejmuje jakieœ zaobowišzania już z chwilš przyjœcia na œwiat.

Nic nie może usprawiedliwiać samobójstwa; ani ciężki życie, strach przed
nieznanym, obawa przed cierpieniem lub torturami mogš tylko zmniejszyć
odpowiedzialnoœć za ten desperacki krok na równi z baurzeniami psychicznymi. Tym
badziej godne potępienia jest samobójstwo dla wykazania swej racji lub "dania
przykładu", ponieważ łšczy się nadto ze zgorszeniem. Wszyscy zaœ współdziałajšcy
w samobójstwie przez namawianie, czynnš pomoc lub akceptację i milczenie sš tak
samo winni jak samobójca.

Koœciół modli się za samobójców, ponieważ wierzy, że Bóg w swej niepojętej
miłoœci potrafi w sobie wiadomy sposób dporowadzić do zbawienia tych wszystkich,
którzy targnęli się na swe życie."



("Katechizm dla dorosłych")

--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl