zyrtec raz jeszcze

Liczba wypowiedzi w tym wątku: 6

1. Data: 2001-10-18 19:57:08

Temat: zyrtec raz jeszcze
Od: "Jagoda" <j...@w...pl> szukaj wiadomości tego autora

Dziekuje za dyskusje po poprzednim ogloszeniu. Jak zrozumialam zytrec jest
OK. Jest lekiem II generacji, a czy sa juz leki III generacji? Lub inaczej
czy jest cos lepszego (moze byc drozsze - w koncu chodzi o dziecko)?

Pozdrawiam
J.

› Pokaż wiadomość z nagłówkami

Do góry

Zobacz także

2. Data: 2001-10-18 20:26:26

Temat: Re: zyrtec raz jeszcze
Od: jacek <j...@w...pl> szukaj wiadomości tego autora

In article <9qncap$5v5$1@news.tpi.pl>, j...@w...pl says...
> Dziekuje za dyskusje po poprzednim ogloszeniu. Jak zrozumialam zytrec jest
> OK. Jest lekiem II generacji, a czy sa juz leki III generacji? Lub inaczej
> czy jest cos lepszego (moze byc drozsze - w koncu chodzi o dziecko)?

Wiesz co - na mnie bardzo dobrze dziala Mizollen. To nowa substancja -
mizolastyna. Sprawdz. Niestety - nie ma dawek pediatrycznych wiec samemu
trzeba pokombinowac - w zaleznosci od wagi podzielic tabletke.

› Pokaż wiadomość z nagłówkami

Do góry

3. Data: 2001-10-20 11:46:40

Temat: Re: zyrtec raz jeszcze
Od: "Miszo" <m...@s...waw.pl> szukaj wiadomości tego autora

Flonidan - jest lekiem nowszej generacji
ale najlepiej skonsultowac sie z lekarzem prowadzacym
on powinien zdecydowac czy sie ten lek bedzie nadawal dla twojego dziecka
pozdrowienia

› Pokaż wiadomość z nagłówkami

Do góry

4. Data: 2001-10-20 16:59:51

Temat: Re: zyrtec raz jeszcze
Od: "Sark" <s...@p...gazeta.pl> szukaj wiadomości tego autora

Użytkownik "Miszo" <m...@s...waw.pl> napisał w wiadomości
news:9qro7l$p33$1@news.tpi.pl...
> Flonidan - jest lekiem nowszej generacji
> ale najlepiej skonsultowac sie z lekarzem prowadzacym

Jeżeli wcześniej brałeś Zyrtec to czy zauważyłeś jakieś rożnice ?

Sark

› Pokaż wiadomość z nagłówkami

Do góry

5. Data: 2001-10-23 19:56:01

Temat: Re: zyrtec raz jeszcze
Od: "Sark" <w...@p...onet.pl> szukaj wiadomości tego autora

Użytkownik "Jagoda" <j...@w...pl> napisał w wiadomości
news:9qncap$5v5$1@news.tpi.pl...
> Dziekuje za dyskusje po poprzednim ogloszeniu. Jak zrozumialam zytrec jest
> OK. Jest lekiem II generacji, a czy sa juz leki III generacji? Lub inaczej
> czy jest cos lepszego (moze byc drozsze - w koncu chodzi o dziecko)?

Poniżej możesz sobie przeczytać o lekach I i II generacji

///////Leki przeciwhistaminowe H1 stosowane w terapii chorób alergicznych
H1, antihistamines used in treatment of allergic diseases
Bożena Tarchalska-Kryńska
z Katedry i Zakładu Farmakologii Doświadczalnej i Klinicznej Akademii
Medycznej w Warszawie
Kierownik Katedry: prof. dr hab. n. med. Andrzej Członkowski
Po raz pierwszy pojęcie alergii zostało użyte przez austriackiego pediatrę
Clemensa von Pirqueta w 1906 roku. Alergia jest pojęciem szerokim i używana
jest w przypadku, gdy występuje nadmierna reakcja na określone substancje,
które są obojętne dla zdrowych ludzi. Klasyczną reakcją atopową jest
sezonowy alergiczny nieżyt nosa (pyłkowica, gorączka sienna).
W większości krajów z każdym dziesięcioleciem lawinowo narasta liczba
alergików. W USA 20% populacji cierpi na alergiczny nieżyt górnych dróg
oddechowych. W Europie częstość występowania tego schorzenia jest nieco
mniejsza i waha się w różnych krajach między 9 a 15% (w Polsce określa się
ją na 10%). Choroby alergiczne są obecnie czwartą grupą chorób, po
nowotworach, chorobach układu krążenia i AIDS.
ZASADY LECZENIA CHORÓB ALERGICZNYCH
W chorobach alergicznych najwłaściwsze postępowanie terapeutyczne to
wyeliminowanie lub jak największe ograniczenie kontaktu z czynnikami
uczulającymi.
Łatwo to dokonać, jeśli związane są one ze zwierzętami domowymi, pierzem,
dafniami do karmienia rybek itp. W innych przypadkach można tylko starać się
zmniejszyć ilość antygenów. Na poduszki i materace nakładać specjalną
pościel nie przepuszczającą roztoczy, stosując preparaty usuwające je
(Acarosan), zamykać okna w dni słoneczne i wczesnym rankiem w sezonie
pylenia roślin itp.
Najczęściej jednak stosujemy leki w celu zmniejszenia objawów choroby
(farmakoterapia objawowa). Podstawową grupę takich leków stanowią leki
przeciwhistaminowe blokujące receptory H1. Mechanizm ich działania polega na
konkurencyjnym i odwracalnym łączeniu się z receptorem H1, co znosi objawy
wywołane histaminą, jednym z bardziej znaczących mediatorów reakcji
atopowej. Jednakże nie hamują wszystkich objawów tej reakcji, zwłaszcza
uogólnionej, kiedy i inne mediatory mają duże znaczenie. W przypadku
alergicznych nieżytów nosa nie mają wpływu na obrzęk błon śluzowych (blokadę
nosa) (1).
Skuteczność leków przeciwhistaminowych jest największa w odczynach
alergicznych górnych dróg oddechowych np. pyłkowicy (katar sienny) lub w
ostrej pokrzywce, w innych chorobach i reakcjach alergicznych znacznie
mniejsza. Stosowane są one wtedy wraz z innymi lekami np.
glikokortykosteroidami, adrenomimetykami. W astmie oskrzelowej ich efekt
terapeutyczny wynika jedynie z poprawy oddychania przez nos, przy
współistnieniu objawów atopii z górnych i dolnych dróg oddechowych.
Leki przeciwhistaminowe H1 można podzielić na dwie generacje różniące się
między sobą głównie farmakokinetyką oraz selektywnością (2, 3).
PIERWSZA GENERACJA LEKÓW PRZECIWHISTAMINOWYCH H1
Pierwsza generacja leków przeciwhistaminowych, to bardzo liczna grupa o
różnej budowie chemicznej, są to pochodne: etanoloaminy, etylenodiaminy,
piperydyny, fenotiazyny. Do tej grupy leków zarejestrowanych w Polsce
należą: antazolina (Phenazolinum), difenhydramina (Benzhydramunum
hydrochloricum), prometazyna (Diphergan), klemastyna (Clemastin),
rimetiniden (Fenistil), cyproheptadyna (Peritol), hydroksyzyna
(Hydroxizinum), ketotifen (Pozitan, Zaditen).
Niektóre z leków o silnym działaniu przeciwhistaminowym mają inne
zastosowanie, niż odczyny alergiczne np. dimenhydrinat (Avomarin) podawany
jest w kinetozach, cinnarizyna (Cinnarizin) stosowana w zaburzeniach
krążenia mózgowego.
Leki pierwszej generacji mają zbliżoną siłę działania blokującego receptor
H1 i wykazują dodatkowe działania blokujące inne receptory (nie są
selektywne). Blokują one receptory cholinergiczne (mają wyraźne działanie
atropinowe), jak również receptory serotoninergiczne, dopaminergiczne i
adrenergiczne. Te dodatkowe działania są najczęściej przyczyną działań
niepożądanych, ale niekiedy mogą być korzystne np. w chorobach alergicznych
skóry.
Leki przeciwhistaminowe pierwszej generacji mają podobną kinetykę. Dobrze
wchłaniają się z przewodu pokarmowego. Działanie ich pojawia się po 15-30
min po podaniu, szczyt działania po 1 h. Dobrze przechodzą do ośrodkowego
układu nerwowego. Wszystkie ulegają szybkiej biotransformacji w wątrobie i
tylko w niewielkim odsetku wydalane są nie zmienione przez nerki. Nie
kumulują się, ich okres półtrwania (t0,5) wynosi przeważnie 3 h, co wymaga
częstego ich podawania (co 4-6 h). Wyjątek stanowi tu klemastyna, której
t0,5 wynosi 10 h i powinna być podawana co 12 h.
DZIAŁANIA NIEPOŻąDANE LEKÓW PRZECIWHISTAMINOWYCH PIERWSZEJ GENERAcJI
Działania niepożądane leków przeciwhistaminowych pierwszej generacji (mimo
dużej skuteczności) ograniczają ich stosowanie. Dotyczy to zwłaszcza
działania hamującego na ośrodkowy układ nerwowy, powodującego senność,
otępienie i zaburzenia koordynacji ruchowej. Nasilenie tych objawów wykazuje
dużą zmienność osobniczą (od 20 do 60%) i może utrudniać normalną aktywność
życiową w stopniu większym niż same objawy choroby.
W czasie przyjmowania leków pierwszej generacji nie wolno prowadzić pojazdów
mechanicznych.
Druga grupa działań niepożądanych wynika z działania cholinolitycznego tej
generacji leków. Wywołują suchość w jamie ustnej, zaburzenia widzenia (są
przeciwwskazane w jaskrze), trudności w oddawaniu moczu (są przeciwwskazane
w przeroście gruczołu krokowego).
Leki te wykazują również działanie na serce, mogą wywołać zaburzenia rytmu.
Jeden lek z tej grupy - antazolina, jest również lekiem antyarytmicznym
(obecnie bardzo rzadko stosowanym).
Skórne objawy uczuleniowe dotyczą najczęściej pochodnych etylenodiaminy.
Ponieważ stosuje się je u ludzi ze skazą atopową (alergiczną), częstość
uczuleń jest większa, niż w całej populacji.
Inne działania niepożądane tej grupy leków to: zaburzenia ze strony przewodu
pokarmowego, drżenia mięśniowe, zawroty głowy, szumy w uszach. Niektóre leki
z pierwszej generacji leków przeciwhistaminowych, jak np.: meklizyna,
cylkizyna, tenalidyna, częściej niż pozostałe mogą wywołać uszkodzenie
szpiku.
Leki przeciwhistaminowe pierwszej generacji wykazują interakcje z lekami
działającymi depresyjne na ośrodkowy układ nerwowy. Największe znaczenie
kliniczne ma interakcja z anksjolitykami (benzodiazepinami), lekami
nasennymi i alkoholem.
Ostre zatrucia lekami przeciwhistaminowymi pierwszej generacji występują
najczęściej u dzieci i przy próbach samobójczych. Objawiają się pobudzeniem
ruchowym, ataksją, halucynacjami i drgawkami. Często przypominają zatrucia
atropiną: występuje gorączka, rozszerzenie źrenic i zaczerwienienie twarzy.
W następnej fazie zatrucia pojawia się śpiączka, niewydolność oddechowa i
niewydolność krążenia.
ZASTOSOWANIE LEKÓW PRZECIWHISTAMINOWYCH PIERWSZEJ GENERACJI
Ze względu na możliwość pozajelitowego podawania leków przeciwhistaminowych
pierwszej generacji, zastosowanie ich sprowadza się do wszelkich reakcji
alergicznych przebiegających gwałtownie (4, 5). W odczynach alergicznych nie
wymagających stosowania leku pozajelitowo a jedynie doustnie, zostały one
właściwie zastąpione lekami przeciwhistaminowymi drugiej generacji.
Leki z tej grupy wykazują większą skuteczność, niż druga generacja leków
przeciwhistaminowych w chorobach alergicznych, w których stres nasila
objawy. Dotyczy to zwłaszcza chorób skóry, w których występuje duży świąd i
działanie hamujące ośrodkowy układ nerwowy jest wtedy bardzo korzystne.
Niektóre leki przeciwhistaminowe o silnym działaniu ośrodkowym i
cholinolitycznym stosowane są w hamowaniu objawów związanych z uszkodzeniem
błędnika np. dimenhydrinat (Aviomarin), promazyna (Diphergan).
Przeciwwskazania dla leków pierwszej generacji to: jaskra, przerost gruczołu
krokowego, nadwrażliwość na leki, stany uszkodzenia szpiku.
PREPARATY ZŁOŻONE, ZAWIERAJĄCE LEKI PRZECIWHISTAMINOWE PIERWSZEJ GENERACJI
Aby zmniejszyć działanie leków przeciwhistaminowych na ośrodkowy układ
nerwowy, wytworzono preparaty o przedłużonym działaniu. Przez zwolnienie
wchłaniania w przewodzie pokarmowym nie powodują one wysokich,
krótkotrwałych stężeń w surowicy krwi, z którymi związana jest duża
dystrybucja leku do ośrodkowego układu nerwowego i wywoływanie senności.
W skład większości preparatów o przedłużonym działaniu wchodzą dodatkowo
leki sympatykomimetyczne. Leki sympatykomimetyczne obkurczają naczynia błony
śluzowej nosa i dają przejściową poprawę jego drożności. Z
sympatykomimetyków najczęściej występują pseudoefedryna lub fenylefryna.
Preparaty tego typu stosowane mogą być jedynie sporadycznie (nie przez
dłuższy czas) w nieżytach alergicznych nosa. W Polsce takim lekiem jest
Disophrol zawierający pseudoefedrynę (sympatykomimetyk) i deksbromfenyraminę
(lek przeciwhistaminowy pierwszej generacji).
Takie preparaty zawierające dodatkowo lek przeciwgorączkowy (przeciwbólowy)
paracetamol, są bardzo często na świecie stosowane w leczeniu objawowym w
zakażeniach górnych dróg oddechowych.
Preparaty przeciwhistaminowe o przedłużonym działaniu nie powinny być
podawane dzieciom przed 12 rokiem życia, ponieważ ich biodostępność jest
niedostosowana dla małych dzieci. Preparaty zawierające dodatkowo
sympatykomimetyki nie powinny, lub z bardzo dużą ostrożnością powinny być
stosowane u ludzi w wieku podeszłym i z chorobami serca.
LEKI PRZECIWHISTAMINOWE H1 DRUGIEJ GENERACJI
Stosowanie leków przeciwhistaminowych pierwszej generacji, mimo ich dużej
skuteczności w znoszeniu objawów alergicznych, jest często ograniczone z
powodu ich silnego działania hamującego na ośrodkowy układ nerwowy. Dotyczy
to zwłaszcza takich chorób jak sezonowy nieżyt nosa (pyłkowica), kiedy
konieczne jest przyjmowanie leków znoszących objawy choroby ale nie
hamujących ogólną aktywność życiową chorego.
W początkach lat 80-tych wprowadzono do lecznictwa pierwsze leki
przeciwhistaminowe H1, które nie przechodzą lub słabo przechodzą przez
barierę krew-mózg, mają powinowactwo wyłącznie do receptorów H1 i długi
biologiczny okres półtrwania.
Leki przeciwhistaminowe drugiej generacji można podzielić na trzy grupy:
I. Leki długodziałające stosowane doustnie:
1) działające wyłącznie jako antagoniści receptora H1:
- astemizol (Hismanal, Astemizol),
- ebastyna;
2) wykazujące dodatkowe działanie na komórki alergicznego zapalenia:
- cetiryzyna (Zyrtec),
- loratadyna (Claritine),
- terfenadyna,
- azelastyna.
II. Leki podawane miejscowo na błony śluzowe:
- lewokabastyna (Histimet),
- azelastyna.
III. Leki o krótkim działaniu:
- akrywastyna.
Leki przeciwhistaminowe drugiej generacji są lekami selektywnymi, w
stężeniach terapeutycznych blokują wyłącznie receptory H1, największym
powinowactwem do tych receptorów posiada astemizol, który bardzo silnie
wiąże się z receptorem H1.
Selektywność i złe przechodzenie do ośrodkowego układu nerwowego tej grupy
leków spowodowały, że pozbawione są działań niepożądanych pierwszej
generacji, zwłaszcza senności. Podczas ich przyjmowania dopuszczone jest
prowadzenie pojazdów mechanicznych.
Dodatkowe działanie na elementy komórkowe fazy alergicznego zapalenia,
niektórych leków tej generacji jest intensywnie badane, ponieważ mogłoby to
rozszerzyć wskazania dla leków przeciwhistaminowych do stosowania ich
zapobiegawczo w chorobach alergicznych, a nawet w astmie (6, 7, 8). Jednak
jak dotąd nie ma dostatecznych dowodów, że stwierdzane w badaniach in vitro
działania mają znaczenie kliniczne (9, 10). Pierwsza generacja leków takiego
działania nie posiada.
Lewokabastyna i azelastyna są lekami przeciwhistaminowymi drugiej generacji,
które podawane są miejscowo na błony śluzowe nosa i do worka spojówkowego.
Takie podawanie minimalizuje niekorzystne działanie ogólne leku i wywołuje
szybko efekt terapeutyczny (analogicznie, jak w astmie oskrzelowej leki
podawane bezpośrednio do drzewa oskrzelowego).
Skuteczność leków przeciwhistaminowych drugiej generacji w hamowaniu objawów
alergicznych jest podobna, ale występują dość znaczne różnice osobnicze i
dlatego dobiera się je indywidualnie.
Wszystkie leki drugiej generacji wchłaniają się dobrze z przewodu
pokarmowego. Pokarm przedłuża wchłanianie astemizolu, ale jest to lek, który
powinien być podawany długotrwale (nie jednorazowo) i dlatego zwolnienie
jego wchłaniania nie ma znaczenia klinicznego.
Większość leków tej generacji jest metabolizowana w wątrobie z wytworzeniem
czynnych metabolitów. Ebastyna jest lekiem, którego działanie
farmakologiczne jest związane z metabolitem (tzw. prodrug) (11). Wyjątkiem
wśród leków tej grupy jest cetiryzyna, która w 60-70% wydalana jest
niezmieniona przez nerki. Z tego powodu wskazana jest zwłaszcza przy
uszkodzeniach wątroby. W niewydolności nerek jej okres biologicznego
półtrwania może ulec wydłużeniu.
Leki przeciwhistaminowe pierwszej generacji są lekami, których efekt
występuje bardzo szybko, po podaniu pozajelitowym w ciągu 15 min, po
doustnym w ciągu 30 min. Leki drugiej generacji nie są podawane
pozajelitowo, a ich działanie po doustnym podaniu również występuje później.
Najszybciej z tej grupy działa cetiryzyna. Działanie astemizolu rozwija się
bardzo powoli i pełny efekt osiąga po paru dniach stosowania (3-5 dni).
Dlatego nie jest lekiem do stosowania w nagle występujących odczynach
alergicznych. W tych sytuacjach najlepiej zastosować leki z pierwszej
generacji, a jeśli już z drugiej - to cetiryzynę.
W przypadku podawania leków przeciwhistaminowych drugiej generacji odczyny
skórne na histaminę i alergeny (tzw. testy skórne alergiczne) ulegają
zahamowaniu na okres dłuższy niż w przypadku pierwszej generacji tych leków.
W badaniach Alminda i wsp. (12) odczyn skórny na histaminę powracał po
różnym czasie od odstawienia leków przeciwhistaminowych. W przypadku
loratadyny i cetiryzyny zahamowanie to utrzymuje się do 7 dni, w przypadku
terfenadyny do 11 dni, a przy astemizolu - aż do 28 dni.
Okres 6 tygodni odstawienia astemizolu jest niezbędny dla potwierdzenia
nadwrażliwości, przy pomocy testów skórnych. Wynika to z parametrów
kinetycznych leku. Czas wynoszący 3 okresy półtrwania leku (wraz z jego
czynnymi metabolitami), po którym stężenie leku jest rzędu 12,5% stężenia w
stanie stacjonarnym jest już na tyle niskie, że najczęściej nie ma znaczenia
klinicznego.
DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE DRUGIEJ GENERACJI LEKÓW PRZECIWHISTAMINOWYCH
W porównaniu z pierwszą generacją leków przeciwhistaminowych, która w 20-60%
wywołuje objawy ze strony ośrodkowego układu nerwowego, druga generacja
takie działanie najczęściej wykazuje w nieistotnie większym niż placebo.
Jednak osobnicze zmienności są tu dość znaczne. Dlatego przy pierwszym
zastosowaniu leku z tej grupy należy brać pod uwagę możliwość wystąpienia u
leczonego senności, ma to duże znaczenie u osób prowadzących pojazdy
mechaniczne. Z leków tej grupy, astemizol wykazuje najmniej objawów
senności, a u dzieci niekiedy daje nadmierne pobudzenie.
Osobnicze różnice w oddziaływaniu na leki przeciwhistaminowe (w tym
działania niepożądane) mogą zależeć od indywidualnych zmian kinetyki tych
leków: zaburzeń wchłaniania z przewodu pokarmowego, zmian szybkości
biotransformacji w wątrobie, dystrybucji do tkanek (w tym ośrodkowego układu
nerwowego). W chorobach alergicznych, częściej niż u zdrowych ludzi,
występuje fenotyp wolnej acetylacji, co powoduje, że jest to grupa u której
częściej występują działania niepożądane na leki (13).
Cetiryzyna stosowana w jednorazowej dawce wieczorem wykazywała większą
skuteczność ale i w większym stopniu senność niż podawana rano (1). Różnica
ta może być związana z lepszym przechodzeniem przez barierę krew-mózg
wieczorem leku lub z większą wrażliwością receptorów H1 w tym czasie. W
przypadku cetiryzyny sprawność enzymów mikrosomalnych wątroby nie ma
znaczenia, ponieważ głównie jest wydalana w postaci nie zmienionej przez
nerki.
Terfenadyna stosowana wieczorem silniej niż rano, hamuje odczyny skórne na
histaminę (14). Odczyn skórny na histaminę, w tych badaniach, był największy
o 23 h, a najmniejszy o 11 h.
Bardzo wyraźne działanie cholinolityczne charakterystyczne dla pierwszej
generacji tych leków nie występuje w czasie podawania drugiej generacji. Nie
ma przeciwwskazań dla ich stosowania w jaskrze i przeroście gruczołu
krokowego (zwłaszcza astemizolu).
Działanie kardiodepresyjne może wystąpić przy stosowaniu: terfenadyny >
astemizolu > ebastyny > loratadyny (15, 16). W przypadku terfenadyny
działanie to występowało już w badaniach przedklinicznych w stężeniach
terapeutycznych. W przypadku innych leków dopiero po przedawkowaniu lub przy
interakcji z lekami hamującymi enzymy mikrosomalne wątroby. Wszystkie
wymienione wyżej leki obciążone działaniem kardiodepresyjnym są
metabolizowane przez izoenzym 3A (4) cytochromu P450 (17).
Mechanizm działania niepożądanego na mięsień sercowy związany jest z wpływem
wyżej wymienionych leków na kanały potasowe. W zapisie EKG widoczne jest
wydłużenie odcinka QT, aż do zaburzeń rytmu.
W przypadku astemizolu może wystąpić wzrost apetytu i przyrost masy ciała.
Mechanizm tego działania nie jest znany.
Lewokabastyna, która jest stosowana miejscowo do nosa lub worka spojówkowego
może powodować podrażnienia błon śluzowych. Nie należy jej podawać przy
obecności miękkich soczewek kontaktowych.
Interakcje leków przeciwhistaminowych drugiej generacji o dużym znaczeniu
klinicznym dotyczą leków hamujących izoenzym 3A (4) cytochromu P450. Dotyczy
to zwłaszcza leków przeciwgrzybiczych pochodnych imidazoliny, zwłaszcza
ketokenazolu i itrakonazolu, oraz erytromycyny, które znacząco hamują
metabolizm terfenadyny, astemizolu, ebastyny i częściowo laratadyny. W
wyniku tej interakcji wzrasta kardiotoksyczność leków przeciwhistaminowych.
Leki indukujące cytochrom P450 jak: rifampicyna, fenytoina, karbamazepina,
barbiturany, glikokortykosteroidy będą nasilały metabolizm leków
przeciwhistaminowych metabolizowanych przez ten enzym. Nie ma jednak danych,
co do klinicznych efektów tej interakcji.
Przeciwwskazaniami dla leków przeciwhistaminowych drugiej generacji jest
nadwrażliwość na nie i zalecona jest duża ostrożność przy podawaniu
terfenadyny i astemizolu u ludzi z wydłużonym odcinkiem QT w zapisie
EKG.//////////////

› Pokaż wiadomość z nagłówkami

Do góry

6. Data: 2001-10-30 07:45:17

Temat: Re: zyrtec raz jeszcze
Od: jacek <j...@w...pl> szukaj wiadomości tego autora

In article <9qro7l$p33$1@news.tpi.pl>, m...@s...waw.pl says...
> Flonidan - jest lekiem nowszej generacji
> ale najlepiej skonsultowac sie z lekarzem prowadzacym
> on powinien zdecydowac czy sie ten lek bedzie nadawal dla twojego dziecka

Rozroznij miedzy lekiem nowej generacji (np. mizolastyna, kestyna etc), a
lekiem starym pod nowa nazwa - Flonidan to loratydyna stara jak swiat.

› Pokaż wiadomość z nagłówkami

Do góry