Strona główna Grupy pl.sci.psychologia ANTYPOLONIZM

Grupy

Szukaj w grupach

 

ANTYPOLONIZM

Liczba wypowiedzi w tym wątku: 1


« poprzedni wątek następny wątek »

1. Data: 2010-02-08 11:34:16

Temat: ANTYPOLONIZM
Od: "Prawusek" <p...@i...pl> szukaj wiadomości tego autora


From: "muto2100" <m...@g...pl>
Subject: ANTYPOLONIZM, wrogosc wobec Polski i Polakow, dzialania majace na
celu zniszczenie polskiego panstwa i narodu
Date: 8 lutego 2010 12:22

ANTYPOLONIZM, wrogosc wobec Polski i Polakow, dzialania majace na celu
zniszczenie polskiego panstwa i narodu; antypolonizm wystapil juz w
poczatkach panstwowosci polskiej w niemieckiej kronice biskupa
Merseburga, Thietmara (975-1018), pietnowano Boleslawa Chrobrego
(nazwano go "jadowitym wezem"); sredniowieczna propaganda krzyzacka
probowala znieslawiac narod polski, poddajac w watpliwosc prawdziwosc
jego wiary chrzescijanskiej; cesarz Zygmunt Luksemburski wysunal w
1392 pierwszy w historii projekt rozbioru Polski, wg ktorego calosc
ziem owczesnego Krolestwa Polskiego miala byc podzielona miedzy zakon
krzyzacki, Wegry, Waclawa IV Czeskicgo, margrabiego brandenburskiego
Josta i Jana Zgorzelskiego z Nowej Marchii; pierwszy traktat
przewidujacy rozbior Rzeczypospolitej Obojga Narodow miedzy Szwecja,
Brandenburgia, Siedmiogrod, Kozakow oraz Boguslawa Radziwilla zawarto
6 XII 1656 w Radnót (Siedmiogrod), jednak upadek koalicji uniemozliwil
wprowadzenie tej umowy w zycie; za jednego z czolowych przedstawicieli
antypolonizmu w XVII w. uwazany jest czeski pedagog J.A.
Komensky(1592-1670), ktory popieral najazd szwedzki na Polske, mimo ze
uzyskal w niej dlugoletnie schronienie (z przerwami przebywal w
Lesznie 1628-1655).

Poczatki antypolonizmu zorganizowanego na szeroka skale i bedacego
wyrazem panstwowej polityki wiaza sie z rzadami krola Prus Fryderyka
II i carycy Rosji Katarzyny II; swoje dazenia do rozbioru ziem
polskich starali sie uzasadniac poprzez upowszechnianie "czarnej
legendy" o Polsce jako kraju wyjatkowej anarchii i fanatyzmu
religijnego; korzystali przy tym z wystapien niektorych czolowych
postaci zycia intelektualnego owczesnej Europy (np. Wolter,
odpowiednio przez nich wynagradzany, cynicznie wyslawial rozbior
Polski jako "pomysl geniusza"); antypolonizm cechowal takze niektorych
poetow rosyjskich - A. Puszkin w liscie do J. Chitrowa (1830)
sugerowal, ze wojna z Polakami powinna byc walka na wyniszczenie, a
byly dekabrysta A. Bestuzew (opiewany w wierszu A. Mickiewicza Do
przyjaciol Moskali) pietnowal "zadrade warszawska" (powstanie
listopadowe) i wyrazal nadzieje, ze "krew zaleje na zawsze polskich
panow"; antypolonizm panstw zaborczych znajdowal wyraz w probach
odpowiedniego ksztaltowania swiadomosci Polakow w poszczegolnych
zaborach, w falszowaniu i oczernianiu polskiej historii i tradycji;
swoisty typ antypolonizmu uzasadnianego racjami postepu zaprezentowal
F. Engels w liscie do K. Marksa: "[...] im wiecej rozmyslam nad
historia, tym jasniej widze, ze Polacy sa narodem skazanym na zaglade,
ktorym mozna tylko dopoty poslugiwac sie jako narzedziem, dopoki sama
Rosja nie zostanie wciagnieta w wir rewolucji agrarnej. Od tej chwili
Polska nie bedzie miala zadnej racji bytu"; angielski historyk i
pisarz T. Carlyle przedstawial rozbiory Polski jako akt ,"boskiej
sprawiedliwosci", a "zanarchizowanej" Polsce przeciwstawial Rosjan,
ktorzy potrafia rozkazywac i sluchac rozkazow.

Kampania antypolska prowadzona przcz zaborcow napotykala silne i
nierzadko skuteczne dzialania ze strony polskich srodowisk na
Zachodzie, m.in. wyklady i publicystyka A. Mickiewicza, wielostronna
dzialalnosc dyplomatyczno-polityczna Hotelu Lambert pod kierownictwern
ksiecia A. Czartoryskiego, publicystyka L. Klaczki. Stanowczy glos w
obronie praw Polski zabierali liczni, wybitni tworcy i uczeni (P.J.
Béranger, G.G. Byron, W. Hugo, J. Michelet, A. Musset), takze w
spoleczenstwach panstw zaborczych, ale tu nalezeli oni do wyrazej
mniejszosci (m.in. A. Odojewski, A. Hercen, R. Wagner, F. Raurner); w
koncowych dziesiecioleciach XIX w., zwlaszcza po klesce Francji w
wojnie z Prusami 1871, sympatie propolskie na Zachodzie znacznie
przygasly, a do wybuchu I wojny swiatowej zdecydowanie panowaly tezy
antypolonijne, lansowane przez panstwa zaborcze; I wojna swiatowa
przyniosla ozywienie sympatii propolskich i polemiki z antypolonizmem
w krajach zachodnich (m.in. liczne wystapienia I.J. Paderewskiego, J.
Conrada); sprawe niepodleglosci Polski poparl prezydent USA T.W.
Wilson; rownoczesnie jednak pojawil sie tzw. antypolonizm zydowski -
czesc Zydow niemieckich i amerykanskich, zaniepokojona mozliwoscia
powstania niepodleglego panstwa polskiego, zdominowanego przez
katolicka wiekszosc, rozpoczela gwaltowna kampanie antypolska,
upowszechniajac klamstwa o rzekomych pogromach Zydow w Polsce;
kampania prowadzona w czasie I wojny swiatowej, byla w roznych formach
kontynuowana w nastepnych latach; nie pomogly otwarte sprzeciwy
wyrazane na forum miedzynarodowym przez niektorych polskich patriotow
pochodzenia zydowskiego lub Zydow - polonofilow (S. Askenazy, W.
Feldman, B. Lauer, E. Deiches, H. Feldstein, B. Segel). Powstanie
Polski w 1918 i zakonczenie ksztaltowania jej granic po zwycieskiej
wojnie z Rosja Radziecka w 1920 zdecydowaly o charakterze
antypolonizmu w nastepnych dziesiecioleciach; byl on integralnie
zwiazany z antypolskimi, rewizjonistycznymi dzialaniami ZSRR i Niemiec
weimarskich, a pozniej III Rzeszy; ZSRR pozostawal wierny
uksztaltowanej przez W. Lenina maksymie: "Polska Niepodlegla - Polska
Niebezpieczna"; weimarskie Niemcy realizowaly polityke wytyczona w
1922 przez kanclerza Rzeszy J. Wirtha i szefa sztabu Reichswehry H.
von Seeckta; jej glownym celem bylo znikniecie Polski z mapy; w
kwestii antypolonizmu rzad Niemiec mogl liczyc na poparcie wiekszosci
narodu nastawionego rewizjonistycznie, gdyz w publicystyce niemieckiej
tego okresu Polska byla konsekwentnie przedstawiana jako "panstwo
sezonowe" (Saison Staat).

W latach dwudziestych do dzialan antypolskich dolaczyla Komunistyczna
Partia Polski. Jesienia 1939 zostala uformowana glowna baza
kolaborantow (m.in. W. Wasilewska, J. Borejsza, J. Rozanski, S.J.
Lec), ktorzy mimo antypolskiej polityki ZSRR (wywozki polskiej
ludnosci na Sybir, zbiorowe mordy - Katyn, Starobielsk, Ostaszkow,
Miednoje) podjeli wspolprace z wladza radziecka; w 1943 doszlo do
wyraznego nasilenia antypolonizmu na Zachodzie, rozwijanego glownie
poprzez lewicowe srodowiska intelektualne, infiltrowane przez
radzieckie agentury; po wykryciu zbrodni katynskiej dyplomacja i
wywiad radziecki staraly sie kreowac obraz Polski jako
"anachronicznego kraju feudalnego", pelnego reakcjonistow,
nacjonalistow, faszystow i antysemitow; konsekwentnie falszowano obraz
Powstania Warszawskiego; wsrod intelektualistow zachodnich pojawily
sie glosy ostrzegajace przed klamstwami o Polsce, m.in. G. Orwell juz
we wrzesniu 1944 protestowal przeciwko "podlej i tchorzowskiej
postawie" prasy brytyjskiej wobec powstania w Warszawie i pisal o
upadku moralnym brytyjskich dziennikarzy, ktorzy stali sie "lizacymi
buty propagandystami sowieckiego rezimu"; wsrod popularyzatorow
antypolonizmu znalezli sie tacy tworcy, jak G.B. Shaw oraz H.G. Wells.

Zajecie Polski w 1944 przez wojska radzieckie sprzyjalo dalszemu
rozwijaniu na skale miedzynarodowa propagandy antypolonizmu; Polakow
znow ukazywano jako reakcjonistow, antysemitow i nacjonalistow, ktorzy
chca za wszelka cene sklocic aliantow dla swych egoistycznych i
anachronicznych interesow (zob. kielecki pogrom); po wejsciu w zycie w
1953 porozumienia RFN - Izrael o odszkodowaniach dla Zydow coraz
czesciej podejmowano dzialania dla "przyczernienia" obrazu Polakow (w
stosunku do Zydow w czasie II wojny swiatowej) i rownoczesnego
wybielenia Niemcow, a w latach osiemdziesiatych i dziewiecdziesiatych
coraz czesciej upowszechniano oszczerstwa "o polskich obozach
koncentracyjnych", w ktorych zginely miliony Zydow; popularyzacji
antypolonizmu sprzyjal fakt, ze Polska przez kilka dziesiecioleci nie
miala wlasnych, suwerennych rzadow, zainteresowanych obrona polskiej
godnosci i polskich interesow narodowych, a uzaleznieni od ZSRR,
komunistyczni politycy partycypowali w pietnowaniu wlasnego narodu;
przez kilkadziesiat lat w imie proradzieckiego i prorosyjskiego
serwilizmu falszowano historie Polski, oslabiano swiadomosc narodowa
kolejnych pokolen, manipulowano trescia podrecznikow historii, ksiazek
historycznych i publicystyki.

Od kampanii pomarcowej w 1968 doszlo do znacznego pogorszenia
stosunkow polsko-zydowskich; szczegolnie drastyczne rozmiary przybral
antypolonizm w niektorych srodowiskach zydowskich w Ameryce, gdzie
wydano wiele publikacji deformujacych obraz Polakow, przedstawiajacych
ich jako "narod szmalcownikow", przemilczajacych prawde o pomocy
Polakow dla Zydow w czasie wojny. Towarzyszyly im klamstwa w licznych
filmach i serialach telewizyjnych (m.in. Holocaust, Shoah, Wybor
Zofii, Wichry Wojny, Lista Schindlera, Shtetl); obecnie niewiele
zmienilo sie w obrazie Polski i Polakow takze w panstwach osciennych,
zwlaszcza w Rosji i pozostatych krajach dawnego ZSRR; w Rosji
przejawia sie antypolonizm kompensacyjny (antypolonizm nieczystego
sumienia) - swiadomosc krzywd wyrzadzonych Polakom sklania liczne
wplywowe postacie rosyjskiego zycia do poszukiwania mozliwosci
oskarzania Polakow o ich domniemane zbrodnie z przeszlosci (np. M.
Gorbaczow zalecal szukanie kontr-Katynia); dochodzi do skrajnych
przejawow antypolonizmu (m.in. w wystapieniach A. Zyrinowskiego),
ktory takze staje sie glowna bronia przeciwko mniejszosciom polskim na
Litwie, Bialorusi i Ukrainie;,
Kwestie zwiazane z antypolonizmem omawiaja m.in.:
S.Buszczynski (Obraz spotwarzonego narodu, t. I, 1888)
W. Konopczynski (Fryderyk Wielki a Polska, 1881)
M. Berg (Zapiski o polskich spiskach i powstaniach, t.I-III, 1906)
J. Unszlicht (Social-litwactwo w Polsce. Z teorii i praktyki
Socjaldemokracji Krolestwa Polskiego i Litwy, 1911)
J. Unszlicht (O pogromy ludu polskiego, 1912)
K. Sarolea (Listy o Polsce,1923)
J. Feldman (Bismarck a Polska, 1947)
M.H. Serejski (Europa a rozbiory Polski, 1970)
R.H. Lord (Drugi rozbior Polski, 1973)
W.W. Hagen (Germans, Poles and Jews. The Nationality Conflict in the
Prussian East, 1772-1914, 1981)
J. Orlowski (Z dziejow antypolskiej obsesji w literaturze rosyjskiej,
1992)
J.J. Sieviers (Jak doprowadzilem do drugiego rozbioru Polski, 1992)
J.R. Nowak (Mysl o Polsce i Polakach, 1994)
B. Urbankowski (Czerwona msza albo usmiech Stalina, 1995)
L. Zebrowski (Paszkwil Wyborczej,1995)
M. Dabrowska (Dzienniki powojenne, t.I-II,1996).


› Pokaż wiadomość z nagłówkami


Zobacz także


 

strony : [ 1 ]


« poprzedni wątek następny wątek »


Wyszukiwanie zaawansowane »

Starsze wątki

Re: In the future...
Re: In the future...
Re: In the future...
Wartości chrześcijańskie w praktyce (The best of Radio Maryja)
CZY TEN...

zobacz wszyskie »

Najnowsze wątki

samotworzenie umysłu
Re: Zachód sparaliżowany
Irracjonalność
Jak z tym ubogacaniem?
Trzy łyki eko-logiki ?????

zobacz wszyskie »