Kolejny wieczór... Taki sam jak wczoraj, przedwczoraj. Tydzień temu, rok temu...
Wszystkie są takie same.
Potem będzie kolejny dzień, taki jak wczorajszy, przedwczorajszy...
Robię śniadanie i zastanawiam się, dlaczego tylko dla siebie. Wracam z pracy i
myślę sobie, dlaczego nikt mnie nie wita...
Przygotowuje kolacje i myślę jak milo by było usiać do stołu z kimś,
porozmawiać, opowiedzieć jak minął dzień, zrobić plany...
Potem ściele łóżko tez tylko dla siebie. Bo kiedy budzę się rano nikogo nie ma
obok...
A teraz siedzę przy komputerze i zastanawiam się, dlaczego nie przyjdzie nikt z
drugiego pokoju i nie przytuli mnie i nie powie „zostaw ta prace, skończysz
jutro”...
Tęsknię za niby takimi zwykłymi codziennymi rzeczami... Ale dla mnie to jak
niedoścignione marzenie, pragnienie...
Tak bardzo chciałabym poczuć się bezpieczna, potrzebna....Poczuć ze jest ktoś
obok, na kogo można liczyć i być wtedy, kiedy jest się komuś potrzebnym. Iść na
spacer, zjeść romantyczna kolacje i nawet pozmywać potem przypalone garnki, ale
wiedzieć ze nie jest się na świecie samemu...
Siedzę i oglądam film. I może chciałabym nawet z kimś się pokłócić o to, który
program w telewizji oglądać, bo właśnie rozpoczęły się mistrzostwa w piłce
nożnej...
Fatalnie być nikomu niepotrzebną, fatalnie być nikim... Nawet, jeśli ma się
pewne źródło utrzymania, znajomych, cztery ściany...
Ale to tak jakby mieć ciało a nie mieć duszy.... Nie chce tak dalej żyć...
Niewidoczna...


--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl