Kościół odrzuca wspieranie państwowych form walki z nędzą, ponieważ
grozi ono popadnięciem w pychę. Bieda jest potrzebna, aby móc w jej
obliczu pomedytować nad marnością człowieka i zwrócić się do boga o
pomoc. Istnienie nędzy daje też pole dla płynącej z miłosierdzia
dobroczynności i stąd też kler, zamiast pomocy państwa, proponuje
wydać biednych na łaskę akcji charytatywnych.
Tak więc kościół się cieszy z biedy i polityka państwa ma być tak
ustawiona , aby człowiek uderzał głową w mur i nie uzyskiwał żadnej
pomocy ze strony państwa, bo im częściej natrafią jego intencje na
opór , tym szybciej się człowiek zniechęci i bezwolny odda w opiece
Bogu. Im większa bieda tym więcej bogobojnych.