Na ogół miłość (w ludzkim rozumieniu) zalicza się do tzw. uczuć wyższych. Te
z kolei przypisuje się tylko ludziom. Obadano mianowicie, że ośrodki tych
uczuć wyższych ulokowane są w korze mózgowej, która istotnie jest dosyć
świeżym wytworem ewolucyjnym.
Obserwacje naszych najbliższych żyjących krewnych, szympansów w ich
naturalnym środowisku, dowiodły tego, że i u nich podobne zjawisko
sporadycznie występuje, w formie wprawdzie bardzo pierwotnej ale i podobnej.
Szympansy żyją w grupach. W grupach tych panuje określona hierarchia.
Możliwość współżycia z samicami ma jeden (rzadziej dwa) najsilniejszy
samiec, który bacznie strzeże tego przywileju. Słabsze samce mogą,
co najwyżej wykorzystać czasami moment nieuwagi dominującego
lub najczęściej dać sobie spokój.
Zaobserwowano jednak, że nie zawsze i nie od razu rezygnują. Gdy nie mogą
zdobyć partnerki w konkurencji z silniejszym, to bywa że usiłują wybranej
przypodobać się w jakiś sposób. Chętnie iskają wybrankę (co jest dozwolone),
częściej przebywają w jej pobliżu, a nawet obdarowują. Gdy zabiegi te
wykształcą silniejszą więź, zdarza się że skłaniają wybrankę do opuszczenia
grupy (wspólna ucieczka). Bywa, że samica istotnie odchodzi z takim samcem,
zwykle na miesiąc lub dwa. Jest to dla "zakochanych" bardzo niebezpieczne,
bo para szympansów jest znacznie bardziej narażona na ataki naturalnych
wrogów niż grupa. Mimo to decydują się na ryzyko.
Nie jest to jeszcze może miłość w ludzkim znaczeniu, ale na pewno jakiś jej
pierwotny zwiastun. Można się domyślać, że są w tym emocje
podobne do naszych.
Pomijając fakt, że jest to rozczulające, można postawić hipotezę, iż miłość
jest wytworem ewolucji dużo wcześniejszym niż kultura.
Przecież chyba nie małpują ludzi? ;)

Pozdrówka. Bacha.