Czlowiek wedrujacy w ciemnosci uzywa czasem latarki, aby rozswietlic
panujace ciemnosci. Bez latarki, w ciemnosci, czlowiek przypomina zabe,
ktora nie widzi wcale swiata. Jest on w gorszym nawet polozeniu od zaby,
gdyz nie widzi nie tylko obiektow nieruchomych, ale rowniez i tych
ruchomych, ktore zaba postrzega w swoim swiecie jako ciemne smugi na tle
bialej tablicy swiata. Nie widzi poruszających sie w ciemnosci zwierzat czy
innych ludzi. Jeżeli w takiej sytuacji uzyje latarki, to rozswietli panujace
wokol ciemnosci.
Czy uda mu się oswietlic latarka CALY otaczający go swiat? Z pewnoscią nie!
Snop swiatła wydobywajacy się z latarki pozwala oswietlic, wydrzec z
ciemności, tylko pewien jego wycinek, fragment, WYBRANY przez niego samego.
Sterujac snopem swiatla, poruszajac trzymana w dloni latarka, moze
"wybierac" obiekty, ktore chce zobaczyc.
W podobny sposob wydobywa czlowiek "z cienia", w kazdej chwili swego zycia -
pewne obiekty, pewne zjawiska, inne zas pozostawia w cieniu, pograzone w
ciemnosci, chaosie,otaczajacym wszystko - tle, a nawet mozna by powiedziec
nie-bycie.
Nawet w jasny dzien kieruje czlowiek jakby "snop swiatla" w otaczajaca go
rzeczywistosc i wydobywa z niej te tylko aspekty, ktore przedstawiają dla
niego pewna wartosc.
Te "wydobyte z ciemnosci" obiekty i zjawiska postrzega potem na zewnatrz
siebie. One to stanowia to, co nazywam "dusza" czlowieka, perscieniem
przylegajacym do niego z zewnatrz. Nie jest to nigdy caly swiat, ale zawsze
tylko jego fragment.
Czlowiek sam wiec, osobiscie, kreuje siebie samego w swiecie, kreuje swoje
bycie-w-swiecie. Kreuje swoje otoczenie, ktore wspol-tworzy i
wspol-ksztaltuje na swoisty sposob. Jest panem i kowalem swego losu, tworca
wlasnej duszy, ktora zarowno z niego samego sie wydobywa, jak i z zewnatrz
jest przyciagana w jego poblize, tworzac fizyczny odcisk, swoiste pietno
wlasnej osoby, w tym chaosie, ktory sam, bez niego, jest kompletnie
bezsensowny.
CKP