W pewnym sensie bardzo zazroszczę ludziom zajmującym się naukami
ścisłymi, a także programistom (a może nawet" przede wszystkim
programistom). Nie chodzi o to, że to jest trudne - o tym, że jest
trudne, wiem - próbowałem już różnych rzeczy. Wielokrotnie znajdowałem
się na skraju załamania. Teraz trzeba za wszelką cenę wydostać się z
bagna humanistyki, w którym grzęzną nogi, a błoto wlewa się do uszu.
Trzeba dokonać prawie niemożliwego. Coraz trudniej wyciągnąć się stamtąd
o własnych siłach. Nie chcę skończyć na śmietniku. Czuję, że jestem nic
nie wartym śmieciem, szmatą, nikim. Ludzie, którzy umieją np.
programować i zarabiają na tym, to LUDZIE prawdziwi, ludzie przez duże
L. To wszystko wydaje się tak bardzo niedostępne, tak bardzo odległe i
może dlatego się w tym tak bardzo zakochałem. Ale brakuje mi siły. Co robić?
Nie czuję szacunku dla humanistów (nie napisałem, iż uważam, że nie
zasługują na szacunek). Specjalistom od nauk ścisłych kłaniam się w pas.
To oni są przyszłością świata. Mam nadzieję, że już za kilka lat nie
będę musiał mówić "oni", tylko "my".
Wypadłem poza nawias społeczeństwa. Leżę na śmietniku, jak zdychający
pies. Każdy może mnie kopnąć, każdy może mi splunąć w twarz. Tak być nie
nie ma prawa. Nie poddam się.

--
http://neuroscience.blog.onet.pl
PGP key:
https://keyserver1.pgp.com/vkd/DownloadKey.event?key
id=0x4EB8D9738AEC993D