Mój syn?

Liczba wypowiedzi w tym wątku: 1

1. Data: 2008-08-04 17:14:29

Temat: Mój syn?
Od: Mania25 <M...@w...pl> szukaj wiadomości tego autora

Witam,mam 2 dzieci jednak starsze- mowa o moim synku,.od czasu jak po
porodzie przez 3 miesiące przechodziłam z nim horror na etapie kolki,
tak z miesiąca na miesiąc, aż do dziś zastanawiam się jak
wytrzymuję .Pamiętam czas gdy jeszcze nie raczkował ,wszędzie gdzie
szłam i tracił mnie z oczu musiałam brać go na ręce.Wyjście do toalety
to był wyścig.Gotowałam obiady z nim na ręce tak samo ze zmywaniem
naczyń .Pragnęłam, aby szybko zaczął sam chodzić , ok.10 miesiąca tak
się też stało i tu jeszcze większy problem.Musiałam wymontować
wszystkie uchwyt z mebli, okna mam bez klamek, sprzęty prawie pod
sufitem ,gdyż synek wszystko co wziął w rączki dziwnym trafem psuło
się.Do dziś nie zliczę ile zabawek wyrzuciłam może przedszkole bym
wyposażyła.Tak jest do dziś.Nie wspomnę o sprzętach RTV i AGD które
przy okazji jemu w ręce wpadły.Swoją siostrę odkąd wyszłam po porodzie
cały czas dręczy-miała 2 miesiące uderzył ją rurą od odkurzacza,chciał
wydłubać oczy, prawie ją udusił jedzeniem.Gdy miał 2,5 roku pobił 7
latka,na podwórku nie ma kolegów ,gdyż bije wszystkie dzieci.Wstydzę
się z nim chodzić do znajomych,bo takie wizyty narażają mnie na
koszta.Miał nawet taki okres,że sam sobie robił krzywdę uderzając
głową (ściany okna meble podłoga)gdy chciał coś wymusić.Na spacer jak
szłam to myślałam,iż kupię smycz,zachowywał się tak jakby był
samobójcą i rzucał się na ruchliwą ulicę.Bałam się,nie mogę słowami
opisać tego strachu...spacer z dzieckiem powinien być czymś przyjemnym
a nie terapią wstrząsową .Najlepsze jest to,iż nie mam pomocy od
nikogo (masz to musisz sama sobie radzić).Czasami już nie wytrzymuję i
mówię do męża,aby gdzieś go posłać na jakieś leczenie ,albo go
oddać.Najbardziej boli gdy takie małe dziecko (5lat)zaczyna straszyć
Cię nożem,bije Cię a na jego twarzy maluje się uśmiech stwierdzający,
iż to sprawia jemu wielką przyjemność- satysfakcję .(Ja na to mówię
szyderczy uśmiech diabła).A o tym ,że jest cały czas w ruchu to już
nie wspomnę. Biega od rana do wieczora i wydaje się jakby się nie
męczył.Najlepsze jest to w całej tej sytuacji, lekarz pierwszego
kontaktu nie widzi problemu bo ADHD można stwierdzić dopiero w wieku
6-7lat,byłam również u psychologa,ten znów stwierdził (iż widzi w
swojej karierze medycznej 2 takie dziecko, a za pół roku odchodził na
zapracowaną emeryturę )ciężki stan nadpobudliwości ruchowej z
podejrzeniem o ADHD.Miałam udać się do psychiatry, który to potwierdzi
tzn.ADHD.Psychiatra zainkasował kasę i stwierdził,że to autyzm.To
minęło się z celem wizyty, odesłano mnie do Łodzi o potwierdzenie
tego.Jednak to była ostatnia wizyta z problem mojego syna ,jak również
z zaprzestaniem brania przez niego leków-na uspokojenie (począwszy od
melisy i innych syropów ziołowych ,jak i leków homeopatycznych ,które
miały za zadanie wyciszyć go,po hydroxizin to przepisał
psychiatra).Żadne z tych leków nie zadziałały tak jak powinny tzn.nie
było w ogóle reakcji po ich przyjęciu-spłynęły po nim jak po
kaczce.Mój syn nie choruje zdarzy się tylko raz lub dwa razy do roku
lekkie przeziębienie, nie leczę go wówczas antybiotykiem.Jednak na ból
czy jak przytrafi się gorączka ,muszę stosować tylko czopki-
wypróbowałam wszystkie syropy dla dzieci przeciw gorączkowe i nie
działają .Boję się o jego przyszłość i o to abym miała jeszcze siłę na
długie lata (naprawdę dzień z takim dzieckiem to wieczność
niespodzianek) i kiedy to minie?
Jestem bezsilna to
dziecko doprowadza mnie do płaczu !!!

Monika 25