Nadeszło lato. Dzieci na podwórkach, na plażach, na tyle och dużo i na tyle
odsłoniętych, żeby stwierdzić, że niektóre z nich to nie dzieci, ale małe
słoniątka. Może to okrutne, ale tak właśnie uważam.
Oczywiście, zawsze były dzieci o których mówiło się, że są _grube_: tak po
prostu miały, miały grube kości albo genetyczne uwarunkowania. A te dzieci,
o których mówię, są po prostu _spasione_. Dziewczynka kilkuletnia z brzuchem
jak kobieta w 3-4 miesiącu ciąży. Chłopczyk o udach niemalże jak moje. I
żeby jeszcze np. rodzice byly przy sobie to rozumiem, ale nieraz widzę, jak
mamusia czy tatuś, postury przeciętnej, pakują w dziecko kolejnego loda,
kolejne frytki i Pepsi. Za mało się mówi o szkodliwości nie tylko jedzenia
śmieci, ale i o nadwadze wsród dzieci i chorobach przez nią spowodowanych?
Cukrzyca, nadciśnienie, problemy ze stawami...

Smutne. Potem jak taka dziewczynka ma się dobrze czuć jako nastolatka? A
potem anoreksje, bulimie, i, uważam, niejednokrotnie słuszne, pretensje do
rodziców: dlaczego nic z tym nie robiliście, kiedy jeszcze można było?

Tak mnie ogarnęła dziś refleksja, kiedy kolejny raz przebiegło koło mnie
dziecko w sposób, od którego trzęsła się ziemia.

Maja