> Witam
> Ja odpowiedziałam Pawłowi Ostaszewskiemy by poprzeć całkiem sensowną
> wypowiedź Krzyśka .
> Podałam mu ten przykład nie twierdząc że wszyscy tacy ludzie chcę umrzeć,
> napisałam "w dużej mierze".Wyrażnie też napisałam,że nie chciał się już
> męczyć, a męczył się od dłuższego czasu zwróć uwagę na to, że miał 18 lat.
> 18-latek już trochę inaczej patrzy na świat niż 14- latek.
> Ludzie i ich uczucia są tak różne i nieprzewidywalne.
> Nie neguję Twojej wypowiedzi każdy ma prawo rządać pomocy i Twoje
oburzenie
> jest dla mnie całkiem zrozumiałe.
> Zareagowałam na wypowiedź Pawła, który, niesłusznie oburzył się na Krzyśka
> sprawiając przy tym wrażenie, że nie wie co to za choroba.
>
> Z poważaniem Asia
>
Witam ponownie!
Tak też myślałem, że moja odpowiedź zastanie odebrana jako oburzenie.
Zapewniam jednak, że tak nie jest. Ja też uważam, że Krzysiek ma rację co
oczywiście nie oznacza że nie mogę zachować się jak Paweł, ale czy nie
wydaje Ci się, że lekarze mogą uogólniać takie sytuacje? Nie wiem ile razy
to jeszcze powtórzę ale mój brat miał problemy z oddychaniem co mogło
wskazywać na głębokie zaawansowanie dystrofi, a właściwie ostatnie stadium w
którym mięśnie oddechowe odmawiają posłuszeństwa. Miał on jednak zapalenie
płuc i obrzęk na płucach i dlatego wystąpiło takie zaburzenie w oddychaniu.
Niech ktoś mi wytłumaczy dlaczego lekarze w momencie ataku duszności podają
silną narkozę i pacjent już się nie budzi w pełni świadom tego co się
dzieje. Mój brat Paweł oddycha już całkiem sprawnie ale mózg ma uszkodzony
na wskutek "ostrego niedotlenienia". Tak więc być może takie uogólnienie w
sprawach cierpienia pacjenta mogło doprowadzić do tego, że chciano uśmierzyć
ból i cierpienie przy rzekomo nadchodzącej śmierci a nie ratowano pacjenta
co jeszcze miało sens. Lekarz powiedział nam (co chyba już napisałem kilku
osobom z grupy) że nie ratuje się takich przypadków aż zrobiło się żal i
zmienili decyzję. Nie wiem dokładnie kiedy ale moim zdaniem unormowano
sytuacje, stwierdzono, że Paweł nigdy już nie odzyska potrzebnej wydolności
mięśni oddechowych i chcieli pomóc Pawłowi skończyć jego żywot bezboleśnie.
Było to jednak błędne działanie i doprowadziło do nieodwracalnych
konsekwencji - uszkodzenia mózgu. Co do różnicy pomiędzy 18 i 14-to letnim
człowiekiem to nie trzeba mnie w tej sprawie uświadamiać tyle że podejrzewam
iż Ten 18-to letni człowiek nie cierpiał na tę odmianę dydtrofi która
powoduje dodatkowo opóźnienie w rozwoju intelektualnym i po prostu świadomie
podjął decyzje dotyczącą jego trudnego życia. Dzieci - a Paweł z pewnością
do nich jeszcze należy nie był w stanie podjąć takiej dramatycznej decyzji i
z pewnością nie przyszła by mu ona do głowy. Tak więc zgadzam się co do tego
że gdy nadziei nie ma i sam chory zdaje sobie z tego sprawę działania
lekarzy mogą mieć na celu jedynie uśmierzenie bólu i jest to wg mnie słuszne
postępowanie ale nie wolno zapominać że nie zawsze mamy do czynienia z
podobnymi przypadkami. Pacjentów nawet gdy chorują na to samo należy
traktować indywidualnie - w określonych sprawach oczywiście.
Tak w ogóle to daleko mi było od stanu który można określić jako oburzenie.
Chciałem po prostu wyjaśnić jak to było w przypadku mojego brata. Mam nieco
żalu do lekarzy, że uogólnili sprawę i powiedzieli sobie że "tak będzie
lepiej". Moja wypowiedź choć może zbyt dosadna miała na celu jedynie
wyjaśnić ten przypadek. Tak więc sądzę, że do etyki lekarskiej należy
jeszcze dorzucić jeszcze umiejętność rozpatrywania każdego przypadku z
osobna bo może to mięć kluczowe znaczenie gdy przychodzi jakiś kryzys i
należy podjąć ważną decyzję.
Pozdrawia Karol