Zbyszku, musisz czuc sie winny, skoro szukasz usprawiedliwienia, a obawiam
sie, ze na zewnatrz go nie znajdziesz. Nie sadzisz, ze jako dorosly facet
sam powinienes wiedziec, co uwazasz za sluszne? Jesli wg ciebie dieta
optymalna jest slusznym wyborem, dlaczego wstydzisz sie o tym mowic? (>
Miałem ogromną chęć powiedzieć im o tym, ale jednocześnie nie chciałem się
wygłupić.>)
Poza tym smiem sadzic, ze tego faceta miales gleboko gdzies. Gdyby obchodzil
cie jako "on", nie myslalbys o osmieszeniu siebie i swojej idei. Na czym
wiec polega twoj problem?
I czy 'nawiedzony optymalny" to komplement?

delarue

Użytkownik Zbyszek <Z...@p...com> w wiadomości do grup dyskusyjnych
napisał:98ncnv$sue$...@n...tpi.pl...
> podtytuł: Dylematy moralne tłuszczojada.
> Póltora roku temu odwiedzałem ojca w szpitalu im. Narutowicza w Krakowie.
> Razem z nim przebywał tam pewien
> cukrzyk w wieku około 35 lat (szczupły, chudy) z silnie postępującą
chorobą.
> Był już hospitalizowany wiele
> razy a mimo to jego stan się pogarszał. Nie był już w stanie samodzielnie
> wyjśc po schodach na pierwsze piętro
> gdzie mieścił się ten oddział. Odwiedzała go codziennie jego żona wraz z
> 3-letnią córeczką. Mieszkali w podkrakowskiej
> wsi. Kobieta bez przerwy płakała bo było wiadomym, że mąż wkrótce umrze.
> Ja wtedy już od 3 miesięcy stosowałem dietę tłuszczową (Jana
> Kwaśniewskiego). Byłem po lekturze jego książek tych bardziej
> jak i mniej nawiedzonych. Decyzję o przejściu na to żywienie podejmowałem
> też około 3 miesięcy, a nie miałem specjalnego
> powodu by ją rozpoczynać.
> Wiedziałem, że temu choremu wspomniana dieta mogłaby pomóc (a przynajmniej
w
> to wierzyłem).
> Miałem ogromną chęć powiedzieć im o tym, ale jednocześnie nie chciałem się
> wygłupić.
> Dla człowieka patrzącego z boku (takiego jakich tu jest na grupie
większość)
> wyglądało by to tak:
> "Znowu jakiś nawiedzony optymalny pieprzy bzdury o swojej głupawej
diecie!".
> W rezultacie nie powiedziałem im ani
> słowa na ten temat. Dzisiaj nadal się tak odżywiam (już 22 miesiące) i
nadal
> nie widzę ewentualnych złych skutków.
> Ten cukrzyk pewnie już dawno nie żyje, kobieta jest wdową a dziewczynka
> sierotą.
> Pytanie do szanownych grupowiczów: jak wam się wydaje; jak powinienem
> postąpić w opisanej sytuacji???
> Oczywiście mogę się usprawiedliwiać:
> - nie ja byłem przyczyną choroby tego człowieka;
> - nie jestem lekarzem;
> - miał zapewnioną opiekę i pomoc lekarską;
> - z pewnością by mnie nie zrozumiał.
> Pozostaje jednak małe "ale". Może by 'zaskoczył' i dzisiaj cieszył się
> życiem i zdrowiem??
> Dzisiaj wypracowałem sobie następujący sposób. W podobnej sytuacji udzielę
> suchej informacji podając namiary
> na Arkadię i ewentualnego lekarza. Tak będę postępował aby mieć spokojne
> sumienie w przyszłości.
> Czy według was szanowni grupowicze zasługuję na miano "nawiedzonego
> optymalnego"?
> Pozdrowienia, Zbyszek
>
>