Perfekconizm mnie wykancza. Jestem wiecznie niezadowolona z tego, co
robie. Musze dlubac i dlubac zanim z tego urodzi sie cos, co odpowiada
moim wymaganiom. Nie moge robic kilku rzeczy jednoczesnie, bo to mnie
rozprasza. Zwracam uwage na szczegoly, ktorych inni ludzie nie
dostrzegaja. W wyniku tego napracuje sie bez sensu jak wol. Kiedy
widze, jakie ludzie odwalaja kichy i zbieraja za to kokosy, to trafia
mnie szlag, bo ja tak nie potrafie. Wszystko cholernie komplikuje,
lamie sobie glowe a efekty sa niewspolmierne do wlozonej pracy.
Wymagam od siebie nieosiagalnych rzeczy. Wymagam od siebie
nieomylnosci. Teraz nadeszly czasy, kiedy trzeba zyc szybko i
intensywnie a mnie wszystko zabiera dwukrotnie wiecej czasu niz innym
ludziom, poniewaz rozdrabniam sie we wszystkim, co robie. Jezeli sie
za cos zabieram, to pochlania mnie to bez reszty.
Moi bliscy sie ze mnie smieja, ze mam problem z akceptowaniem prostych
rozwiazanian, nie dostrzegam ich. Do wszystkiego dochodze okrezna
droga, nie wybieram wydeptanych sciezek, wywazam otwarte drzwi.
Jak sobie z tym poradzic? Czy macie na to jakis sposob?

Saanale