To ja trochę odbiję od wątku i zmienię temat...

A czereśnie tego lata były słodkie, co poświadcza "Nixe"
<n...@i...pl> mówiąc:

>:: Pamiętaj jednak, że brak przeprosin też jest błędem który można
>:: wybaczyć.
>
>Naprawdę potrafisz wybaczyć komuś, kto skrzywdził Cię niesprawiedliwie, nie
>zamierza za to przeprosić i nie wykazuje żadnej skruchy?

A czym jest przebaczenie? Może od czegoś takiego, od takiego pytania
nalezy wyjść? Wydaje mi się, że kluczem jest zrozumienie postępowania -
dlaczego ta osoba tak postąpiła, jak postąpiła. Wydaje mi się też, że
wiele ludzi utożsamia przebaczenie z pochwaleniem jakiegoś zachowania -
z zaakceptowaniem go i, być może, z przyznaniem, że wcale takie złe nie
było. A IMO jedno z drugim nie ma z drugim nic wspólnego.
Padły w wątku przykłady wybaczenia spoliczkowania - i tu faktycznie
zaakceptowanie czy tez aprobata postępowania występuje, ale nie jest to
regułą. Ale wybaczyć można zachowanie, postępek - np. zawiedzenie
zaufania, ale IMO akt ten nie musi oznaczać automatycznego anulowania z
pamięci samego faktu zaistnienia incydentu, ani też samoczynnego
natychmiastowego odbudowania zaufania.

>Jeśli tak, to
>szczerze Cię podziwiam. Ja nie potrafię. A zresztą nie widzę powodu, dla
>którego miałabym to zrobić.

Ja widzę - wybaczając komuś uwalniamy się od robaka, który nas toczy,
nienawiści, urazy, i innych negatywnych odczuć. Żeby budować, nalezy
najpierw usunąć gruzy - na rumowisku nie postawisz solidnych
fundamentów... A kontynuując porównanie - dla mnie najważniejsze jest
uprzątnięcie mojej części podwórka - a przy tym można się obyć bez
współpracy z drugiej strony.
Oczywiście istnieje wiele wariantów sytuacji, w których przebaczyć
trudno lub wręcz nie można - ale IMO zawsze należy dążyć do tego, by być
w zgodzie ze sobą i nie dać się pochłonąć złym emocjom...

Agnieszka (aktualnie przerabiająca)
--
GG 1584 (-.-------.- Folk Lore for the Masses -.--------.-)
("Kobieta znacznie mniej odpowiada za to, co robi.)
( Mężczyzna powinien się wstydzić." Jacek Kijewski)