...:::Przemoc Wśród Młodzieży:::...

Liczba wypowiedzi w tym wątku: 3

1. Data: 2005-09-19 10:09:22

Temat: ...:::Przemoc Wśród Młodzieży:::...
Od: "Natalia Radajewska " <k...@o...pl> szukaj wiadomości tego autora

Młodzi ludzie często bywają agresywni, przy czym u młodszej młodzieży agresja
przybiera formy bądź bójek, bądź ubliżania słownego. Blurton Jones (1967)
wprowadził rozróżnienie między zachowaniami zdefiniowanymi jako agresja
fizyczna, w czasie których dochodzi do bicia lub uderzenia drugiego człowieka, a
twarz atakującego przybiera wyraz gniewu, i zachowaniami określanymi jak
„zabawa
w bijatykę”, gdy kuksańcom i przepychance towarzyszy śmiech i radość. Pozorne
podobieństwo sprawia, że te dwa typy zachowań bywają z sobą mylone. Wielu
badaczy wyróżnia agresję werbalną i fizyczną (kierując się kryterium obecności
słownych gróźb i obelg), agresję instrumentalną i gniewną (uwzględniając, czy
podstawową motywacją napastnika jest pragnienie wywołania dyskomfortu lub
wyrządzenia krzywdy drugiej osobie) oraz agresję jednostkową i zbiorową (biorąc
pod uwagę liczbę atakujących).
PRZYCZYNY NASILONEJ AGRESJI

Określony poziom agresji i zdolności do zachowań asertywnych jest zjawiskiem
normalnym. Agresja niektórych osób wykracza ponad poziom przeciętny, przy czym
często przybiera formę gniewną lub sprowadza się do ciągłego nękania ofiary i
stanowi stałą cechę zachowania. Niektóre interwencje dorosłych usprawiedliwiają
jej występowanie. Jeśli nie podejmie się żadnych kroków, młodzież wykazująca w
okresie szkolnym stałą gotowość do reakcji agresywnych w przyszłości są
potencjalnymi sprawcami przemocy, czynów antysocjalnych i przestępstw.
Powtarzają się doniesienia
o znaczeniu atmosfery domowej w kształtowaniu się najpierw agresywnych, a potem
aspołecznych postaw. Patterson, DeBaryshe
i Ramsey (1989) opisali wzorzec wychowania szczególnie sprzyjający rozwinięciu
skłonności agresywnych. Charakteryzuje się on z jednej strony połączeniem mało
efektywnych i niekonsekwentnych prób wprowadzania dyscypliny oraz roztaczania
kontroli nad aktywnością młodzieży, a z drugiej, niedostatkiem ciepła
rodzinnego. Młodzież wychowywana w takich domach, jak utrzymują autorzy, nie
tylko jest agresywna, ale również doznaje niepowodzeń w nauce i jest odrzucana
przez grono rówieśników. Natomiast w okresie dojrzewania, zwłaszcza przy
nieudolnej kontroli rodzicielskiej, często dołączają do grup lansujący
dewiacyjny bądź przestępczy model zachowania. W prezentowanym podejściu położono
nacisk na znaczenie właściwych postaw rodzicielskich przy przeciwdziałaniu
zachowaniom antyspołecznym. Wskazuje się w nim również na ewentualne działania
interwencyjne, które powinny obejmować pracę z rodzicami, na przykład
popularyzację lektur czy prezentowanie materiałów audiowizualnych.
Problemem wielu szkół jest znęcanie się uczniów starszych nad młodszymi bądź
silniejszych nad słabszymi. Prześladowcą jest pojedynczy uczeń lub grupa, a
ofiara jest przeważnie wielokrotnie terroryzowana, nie potrafiąc się skutecznie
obronić. Chociaż nękanie niektórych uczniów przez ich szkolnych kolegów jest
zwykle kojarzone z przemocą - uderzaniem, popychaniem, zabieraniem pieniędzy –
może przybierać także formy prawienia złośliwości, czyli tzw. dogadywania,
rozpowszechniania zmyślonych historii, ostracyzmu grupowego. Ten problem, jak
utrzymuje grupa zachodnioeuropejskich badaczy, dotyczy znacznie większej liczby
szkół, niż zwykło się przyjmować. Rodzice i nauczyciele często pozostają
nieświadomi tragedii dzieci, gdyż zastraszone ofiary milczą. Szkoła nie jest
jednak bezradna, może przeciwdziałać aktom agresji na swym terenie poprzez
skuteczniejszy nadzór w czasie przerw, prowadzenie szkoleń i akcji
uświadamiających, pracę z jednostkami
i grupami, których problem agresji szkolnej bezpośrednio dotyczy. Istotne jest,
aby program interwencyjny był kompleksowy
i uwzględniał wszystkie aspekty działania instytucji szkolnej.
AGRESJA, DOMINACJA, POPULARNOŚĆ
I PRZYWÓDZTWO
Logika skłania do założenia, że dzieci agresywne nie są popularne
i lubiane, bo często bez prowokacji reagują gniewem i przeszkadzają innym w
podejmowanych działaniach. Zdarza się jednak, że wyraźnie agresywne zachowania
nie prowadzą do odrzucenia przez grupę. Takie „kontrowersyjne” przypadki
dotyczą
dzieci , które w opinii pozostałych członków grupy często inicjują walki, lecz
jednocześnie sprawdzają się jako przywódcy grupowi. Zarysowany model przywództwa
budzi uznanie jednych, a protest pozostałych. Nie ma jednak wątpliwości, że
zachowanie agresywne dowodzi w tej sytuacji sprawności interpersonalnej i służy
jako strategia umocnienia własnej pozycji w grupie. Można stwierdzić, że
niektóre dzieci cieszą się większą popularnością niż pozostałe, a wielu spośród
nich jest przywódcami grupowymi. Źródłem tej popularności są rozwinięte
umiejętności społeczne oraz postawa asertywna, nie przeradzająca się w agresję.
Inną, wzbudzającą więcej kontrowersji strategią sięgania po władzę lub osiągania
pozycji dominacji wewnątrz grupy jest odnoszenie zwycięstw w walkach. Może to
być strategia skuteczna, ale rzadko zjednuje sympatię kolegów. Natomiast wysoki
poziom agresji, któremu nie towarzyszą rozwinięte umiejętności społeczne,
prowadzi do odrzucenia i niechęci ze strony rówieśników

PRZEMOC W SZKOLE I W RODZINIE
Schematy klasyfikacyjne młodzieży stosowane w naukach pedagogicznych ściśle
określają i zawężają obszary badawcze, np. do wybranych sfer osobowości
młodzieży, rodzaju jej aktywności życiowej, różnorodnej jej orientacji i
zaangażowania społeczno – kulturowego, różnego poziomu i stopnia dewiacji
społecznej, różnej orientacji światopoglądowej, jak również zróżnicowanych
preferencji celów życiowych, stylów bycia i wartości (subkultury). Schematy
klasyfikacyjne wynikają z ogromnego zróżnicowania młodzieży
i odmiennej organizacji samego procesu wychowawczego.
Inna będzie konstrukcja badań pedagogicznych w odniesieniu do młodzieży
przestępczej (poprawczaki, zakłady wychowawcze),
inna zaś wobec młodzieży w stereotypowym znaczeniu – normalnej. Zaletą
pedagogicznych badań nad młodzieżą jest to, że w toku procesu wychowawczego
można empirycznie sprawdzić (zweryfikować) założenia teoretyczne wypracowane na
gruncie nauk podstawowych. Dzięki tym badaniom istnieje możliwość
egzemplifikacji nowych modeli procesu wychowawczego, nawet tych, które
postrzegane są jako kontestacyjne (np. na gruncie szkół, tzw. eksperymentalnych
tworzonych zarówno w Polsce, jak i na świecie).
Pedagodzy badający młodzież pytają więc o rzeczywistość (społeczną, gospodarczą,
kulturową itp.), dla której ma się wykształcić i wychować młodzież? Czy
podmiotem tego procesu ma być dalej nauczyciel czy może również uczeń? Do jakich
treści nauczania mają być kształceni nauczyciele?
Badania nad młodzieżą wyznaczają więc nową perspektywę, szczególnie obecnie
(okres transformacji), kiedy pojawiają się różnorodne propozycje i opcje
aksjologiczne.
Jak dowodzą badania m.in. z socjologii wychowania – młodzież polska doświadcza
różnych form jawnej i ukrytej przemocy w tym przemocy symbolicznej. Przemoc w
polskiej szkole, stała się swoistą metodą wychowawczą dosyć rozpowszechnioną.
Polega ona na wymuszaniu, częstokroć szlachetnych celów wychowawczych, za pomocą
różnego rodzaju form jawnej i ukrytej przemocy.
Z przemocą – zdaniem Ireny Pospiszyl – wiąże się także przymus
i presja: „ Przemoc i przymus należą do tego samego wymiaru, różni je jednak
stopień brutalizacji”. Do normalnych praktyk wychowawczych w szkole I.
Pospiszyl
zalicza: akty agresji nauczycieli wobec dzieci (uderzenie w twarz, szarpanie,
poszturchiwanie, potrząsanie, popychanie, kopanie, rzucanie przedmiotami).
Przemoc w szkole jako poważny problem, dostrzeżony został
w Europie już na początku XX wieku, wraz z powstaniem szkół publicznych. W
Anglii, aby przeciwdziałać patalogii szkolnej, Baden Powell stworzył pierwszą
organizację skautów. W latach trzydziestych we Francji powstało auberges de la
jeunesse (wersja schroniska młodzieżowego) upowszechniająca idee życia
zbiorowego, pacyfizmu, powrotu do natury itp.
Z nową, a właściwie powracającą falą przemocy w szkołach, mamy do czynienia
także pod koniec XX wieku. Jak podaje Kazimierz Żygulski, na przykład w
Niemczech, ze względu na istniejące gangi szkolne, które zastraszają
nauczycieli, 60% z nich nosi się z zamiarem porzucenia zawodu, który sami
określają jako przerażające zajęcie.
TELEFONY ZAUFANIA:
0-800 120 002 — Niebieska linia dla ofiar przemocy
988 — telefon zaufania dla dzieci i młodzieży
0-800 120 226 — Ogólno problemowy
0-501 100 420 — Stowarzyszenie Przeciwko Przemocy im.
Jolanty Brzozowskiej
P...@f...ngo.pl — internetowy telefon zaufania
„Anonimowy przyjaciel”
58 65 55 — ogólny telefon zaufania
281 16 00 — młodzieżowy telefon zaufania
254 97 37 — chrześcijański telefon zaufania
253 05 00 — całodobowy katolicki telefon zaufania
281 16 00 — błękitny telefon
205 38 80 — całodobowy telefon pomocy kryzysowej
811 73 43 — pogotowie opiekuńcze

--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl