Oto informacja agencyjna:

"Świat mieszkańców Stumilowego Lasu to siedlisko zaburzeń psychicznych i
psychospołecznych. Pod lupę wzięli je kanadyjscy psychologowie, o czym
informuje serwis BBC.

W piśmie "Canadian Medical Association Journal" opublikowano badania
psychologii bohaterów książek A.A. Milne'a, umieszczonych w beztroskim z pozoru
świecie. Autorzy raportu uznali, że każda z tych postaci wymaga troskliwej
opieki psychologa lub psychiatry.

Lekarze uważają, że na Kubusia Puchatka, misia o bardzo małym rozumku,
niekorzystnie wpływa powtarzające się wciąż wleczenie po schodach, głową do
dołu, przez ciągnącego go za nogę opiekuna - Krzysia. Najprawdopodobniej
dlatego Kubuś ma takie trudności z nauką. Uczeni określili to jako "zespół
bitego misia".

Dodatkowo psychologowie podejrzewają Puchatka o zespół ADHD (nadpobudliwość
psychoruchową z zaburzeniami koncentracji uwagi, charakteryzującą się m.in.
problemami z utrzymywaniem uwagi, impulsywnością i nadaktywnością). Jego pociąg
do miodu i nieustanne sprawdzanie zapasów w spiżarni określają z kolei jako
nerwicę natręctw.
- Nie wiemy, o ile bogatsze byłoby życie Misia, gdyby przepisano mu środki
stymulujące - mówią lekarze.

Uczeni sugerują, że Prosiaczek cierpi na przewlekłe stany lękowe i że od
traumy, doświadczanej szczególnie na myśl o polowaniu na Hohonie, uwolnić go
może jedynie silny środek przeciwlękowy.

Również odpowiednio dobrane leki mogłyby częściowo złagodzić chroniczne stany
depresyjne Kłapouchego czy pociąg Tygryska do ryzyka.

Jednocześnie lekarze sugerują, że pozostałe postaci wymagają nie tyle leczenia
farmakologicznego, co raczej pomocy terapeuty i odpowiednich modeli ról
życiowych.

Nie opuszczające Maleństwa poczucie winy spowodowane jest właśnie brakiem
odpowiedniego modelu roli życiowej. Jednocześnie jego matka, Kangurzyca jest
nadopiekuńcza, ale o niedostatecznym autorytecie.

Dysleksja, na którą cierpi Sowa, zdiagnozowana w młodości, byłaby - dzięki
systematycznym ćwiczeniom - możliwa do wyleczenia.

Psychologowie nie postawili dokładnej diagnozy jedynie w przypadku Krzysia.
Podkreślają jednak, że brak dostatecznej i pełnej opieki ze strony rodziców
odbija się na jego samopoczuciu, każąc mu spędzać całe godziny na rozmowach ze
zwierzątkami.

- Smutne to, że Stumilowy Las jest nie tyle miejscem czarów, co rozczarowań.
Problemy psychospołeczne i rozwojowe pozostają tam nierozpoznane i nie leczone
- wnioskują autorzy raportu. Jak twierdzi kierująca badaniami dr Sarah Shea,
ich celem było zwrócenie uwagi na powszechność zaburzeń psychicznych."
(PAP) 13/12/2000

I co Wy na to?
--
Zelig9

wprost ze Stumilowego Lasu

--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl