Jerzy Turynski <j...@p...com> napisał(a):

>
> EvaTM <e...@i...pl

> O roztargnieniu Newtona jest wiele innych opowieści. Oto pewnego ra-
> zu, wracając konno do domu z Grantham, chciał ulżyć zwierzęciu,
> zsiadł więc z niego, by wejść pieszo na strome wzniesienie. Zatopio-
> ny w rozmyślaniach nie zauważył jednak, że koń wysunął z uzdy łeb
> i pobiegł na pobliską łąkę; dopiero kiedy na szczycie odwrócił się,
> aby znów dosiąść wierzchowca, okazało się, że trzyma w ręku tylko
> pustą uzdę.

Czy koń się bardzo uśmiał?

> Innym razem przyjaciel Newtona ­William Stukeley zaszedł do jego do-
> mu w Londynie. Akurat Newtona jeszcze nie było, ale stół był już na-
> kryty przez służbę do obiadu. Czekając na gospodarza, Stukeley na-
> łożył sobie odpowiednią porcję i zjadł, pozostawiając resztę w na-
> krytym półmisku. Kiedy pojawił się Newton, przywitał przyjaciela,
> a następnie zasiadł do stołu i podniósł pokrywę półmiska. Ależ je-
> stem roztargniony ­- powiedział, zauważywszy resztki dania -­ myśla-
> łem, że jeszcze nie jadłem obiadu, a tymczasem widzę, że już to mu-
> siałem uczynić.

Newton z pewnością, jak wszyscy śmiertelnicy, odczuwał głód.
Najprawdopodobniej przekąsił coś na mieście.
Ana

--
Wysłano z serwisu Usenet w portalu Gazeta.pl -> http://www.gazeta.pl/usenet/