Użytkownik "* kachna *" <k...@p...fm> napisał w wiadomości
news:7u_Hc.35790$Q74.8836@news.chello.at...
> Wiesz, tyle gadam bo dobroc jest dla mnie najwazniejsza cecha
> czlowieka. Jedyna tak naprawde wartosciowa.
>
> Mozna nie byc madrym, mozna nie byc ladnym, mozna
> nie byc zdrowym. Ale jesli ktos jest dobry... ta jedna jedyna
> cecha wyznacza prawdziwa wartosc czlowieka.

Bardzo ciekawa dyskusja, pozwolę się tutaj wtrącić (Pyzol, to
także do Ciebie, jakby co ;).
Pominę może kwestie idealizowania co robią a czego nie robią
wierzący/niewierzący i których bardziej cenic i za co właściwie.
Ogólnie ludzie byli, są i będą niedoskonali, a sprawy religijne nadużywane.

Skupię się na samej "filantropii". Otóż ja widze w tym temacie dwie
kwestie: motyw i siła. Czyli:
1. Co motywuje człowieka do tego, by być dobrym ?
2. Co, poza samą motywacją, pozwala człowiekowi wytrwać w byciu dobrym ?

I odpowiedź na te dwa pytania jest istotą religii. Czyli wg. mnie "idealna
religia"
w najgłębszym sensie, niezależnie od tego jaka by nie była, po pierwsze
powinna
pomóc człowiekowi zdobyć motyw i po drugie dać siłę.
I tu w różnych religiach jest różnie. Niezależnie jednak od tego, czy w
danej religii
mamy pojęcie Boga, czy nie, zawsze mamy różne formy rytualne, święte teksty
itp. Te formy możemy potraktować jako wyraz głębszej "myśli", siły
drzemiacej
w religii, ale to nie te formy są tą siłą. Tego, co ukryte nie można komuś
pokazać
wprost, bo doświadczanie nie polega na "oglądaniu czegoś co jest na
zewnątrz",
ale na docieraniu do podstaw swojej własnej indywidualności, swojego życia.
Ktoś może pokazać nam tekst, ale nie pokaże nam swojego indywidualnego
doświadczenia.
Istnieje w każdej bez wyjątku religii zjawisko przenoszenia skupienia z
treści
symbolicznych, subiektywnych, poznawalnych przez indywidualną praktykę
na jasno określone treści wyrażone (spisane, wyrzeżbione) wprost. Jest to
naturalne - człowiek jest istotą zmysłowo-intelektualną i w zmysłach i
rozumie
szuka odpowiedzi na pytania. I działając tak ma dużą szansę jednak coś
znaleźć.
Wiara - oto coś, co na początku zakłada pewną sprzeczność - to niejako
gwałt
na sobie samym, na swoich przekonaniach i doświadczeniach. Dlatego wiara
źle się często kojarzy - jako zachowanie irracjonalne, "na przekór",
chwytanie
się idei nie popartej doświadczeniem. Ale tu bym zrobił pauzę. Podążania
ścieżką duchową nie można rozumieć jako wiecznego chwytania się idei nie
mającej
pokrycia w rzeczywistości (czyli w naszych subiektywnych doświadczeniach).
To byłaby ślepa wiara. Wiara jest pewną formą motywu - jeśli nie wiemy, czy
coś powinniśmy zrobić, czy nie - to zawsze możemy zacząć to robić dlatego,
że inni twierdzą, iż to ma sens. Mamy więc wiarę pracującą jako motyw.
Siła do kontynuacji nie idzie jednak ciągle ze ślepej wiary - ale z
doświadczenia
właśnie. W chrześcijaństwie jednak istnieje pewien problem natury
terminologicznej
- pojęcie wiary funkcjonuje także na etapach dalszych i mówi już o
doświadczeniu,
a nie o "braniu wbrew". Mamy więc wiarę zarówno jako ślepy krok w jakimś
kierunku
jak i wiarę jako proces oswajania się z i stabilizowania doświadczenia,
które zdobywamy
na dalszych etapach. Zresztą - ślepa wiara bez przekonania - ostatecznie to
byłby nonsens !
To nie przyniesie satysfakcji, a rozwój duchowy przynosi GŁĘBOKA satysfakcję
:)
Nasze działania, nastawienie, otwartość, wiara - przynoszą konkretny skutek
(aczkolwiek
trudno go pokazać innym, bo zasadnicza rozgrywka dotyczy tego, co nam
najbliższe - nas
samych - a tego nie można pokazać bezpośrednio. No i zawsze pojawiają się
jakieś wątpliwości).
I prawdziwa siła idzie właśnie stąd - z przekonania rzekłbym "prawie
empirycznego", że droga,
którą otworzyliśmy ma sens, bo ma swoją logikę (choć bardzo subiektywnie,
indywidualnie
odczuwaną). I trzeba też pamiętać o jednym - ta droga nie jest usłana
różami - twarzą
w twarz spotykamy się z własnymi/innych ograniczeniami.
Ludzie często kojarzą religię z taką postawą: "wymyślimy sobie piękny świat,
a potem
będziemy się usilnie tego trzymać jako prawdy". A jest zupełnie inaczej: to,
co my robimy,
to się otwieramy - świat (inni powiedzą Bóg) zaś pojawia się przed nami sam
w nowych
barwach i odcieniach.
Innego wymiaru nabierają pojęcia takie, jak życie, tożamość, ja, wszystko.
Ale nie jest
to "inny świat". Nie jest też raczej "lepszy" - jest za to "pełen nowych
możliwości".
To wszystko jednak nie jest takie proste i oczywiste, bo człowiek jest
istotą
z gruntu zmysłową i jak coś nie jest napisane - to prawie tak, jakby tego
nie było.
Dlatego popularność zewnętrznych form religijnych jest ogromna, tak jak i
liczba
ludzkich pomyłek. W tym sensie wydaje mi się, że wiara w zewnętrznego Boga
jest właśnie formą, nie istotą. Istotą jest to, w jaki sposób odczujemy
kontakt
z czymś nowym, co wyzwala z ograniczeń. Istotą jest nasze subiektywne
odczucie
Boga jako czegoś bardzo intymnego, bliskiego, siedzącego u podstaw nas
samych
i mającego symboliczną siedzibę w sercu. Czegoś, z czym zawsze byliśmy za
pan brat,
tylko wszyscy mówili nam, że to coś innego :))) Czegoś, co siedzi w nas, ale
w żaden
sposób nie oddziela się od tego, co "poza nami" - w szczególności innych
żywych
istot.

I tu jakby można wrócić do tematu motywu i siły. Otóż często próbujemy sobie
wrzucić coś na siłę i nic z tego nie wychodzi. Tu przedstawię pewną
(buddyjską ?)
alternatywę dla pierwszego przykazania (a cóż to znaczy Bóg istnieje, Pyzol
?
cóż to znaczy, jeśli tego nie czuje się w kościach ?). Otóż z pewnego punktu
widzenia motywu nie musimy specjalnie szukać, a już szczególnie nie na
zewnątrz,
w postaci np. protez typu "no dobra, powiedzmy, że tak jest". Wystarczającym
motywem do działania jesteśmy dla siebie my sami i nasze uważne obserwowanie
samych siebie - choćby w poszukiwaniu wyjścia z różnej maści cierpień i
niewygód,
z którymi ciągle się spotykamy. Jeśli pozwalamy sobie na eksperyment z samym
sobą, otwieramy się, choćby z ciekawości na pewne rzeczy, to zapraszamy je
i one przychodzą. Bo to nie jest kwestia kreacji czegoś nowego, ale kwestia
otworzenai się na to, co już jest. Każdy z nas potrzebuje miłości, pragnie
jej,
większość z nas nosi w sobie doświadczenie bezinteresownej miłości
rodzicielskiej
- i to są rzeczy w których można znaleźć bardzo dobry, bezpieczny punkt
zaczepienia, punkt wyjścia i poprzez ich kontemplację - subtelnie rozwijać.
Pozwalać, by nas stopniowo ogarniały. Tymczasem chodzimy do pracy,
kłócimy się jak dawniej z kobieciną w sklepie, z bratem ... Ale powoli w nas
rośnie coś. Coś, co pewnego dnia zadecyduje, że ze spokojem zmienimy
pewien szablon działania i zrobimy coś innego, niż dotąd, przecinając
niekorzystne
sytuacje. To coś może mieć postać najróżniejszą. I - warto to podkreślić -
postać osobową - bo taka najlepiej współgra z naturą ludzką.
To "coś" najpierw może zacznie pojawiać się tylko w snach - np. w postaci
pięknej kobiety, która wylewa na nas wiadro błyszczącej w słońcu,
przejrzystej
wody. Jeśli nagromadziliśmy w sobie dużo negatywnych emocji to może
być to inna wizja - może się nam śnić, że wychodzą z nas dzikie zwierzęta,
krew
itp. - symboloczyszczenia. A więc zaczyna się od snów.
Najważniejsze jest to, że nie musimy właściwie nic robić. Wystarczy zacząć
od tego, że postaramy się sobie zorganizować czas spokoju, refleksji,
kiedy zamiast biegać w kólko za troskami dnia codziennego - skupiamy się
na tym, by przywołać do serca wspomnienie bezinteresownej miłości.

Najsilniejszym motywem i siłą w pomaganiu innym jest głęboka, rzeczywista
wiedza o tym, że potrafiliśmy pomóc sobie, a potem swoim najbliższym.
Samo w sobie jest to tak satysfakcjonujące i budujące, że reszta kręci
się właściwie sama.
Czego i sobie szczerze życzę :)))