On 18 Gru, 20:20, Sender <m...@k...pl> wrote:

> Ciekawe co dla Ciebie jest wazne Haniu?
> Kierujesz nas tu wszystkich niepokornych w jakas strone ,
> a czy wiesz chociaz co to za kierunek i dlaczego jest lepszy?

Gdybys poszedl ze mna na ten mrozny spacer, byc moze
nie zadawalbys takich pytan ;)

A teraz serio.

To nie jest tak, ze kogos gdzies kieruje.
To nie jest tak, ze uwazam kogokolwiek za niepokornego.
Natomiast czasami wrzucam tu, nazwijmy to, sygnaly, ze
mozna dany problem zobaczyc, ocenic, przezyc, nieco
inaczej.

Juz pamietam o tym, ze ludzie sa rozni.
Wiec te moje sygnaly to tylko informacja, do wykorzystania,
lub do zignorowania.


Co jest dla mnie wazne?
Wszystko.
I nic.

W aparacie fotograficznym istnieje cos takiego
jak zoom.

Per analogiam:
Umiejetnosc zmiany ogniskowej, podczas obserwacji
danego problemu, pozwala mi powiedziec to, co powyzej.
Zeskanowac temat w skali 1:1, a potem odleciec na orbite
i skorzystac z satelity w guglu. W skali odpowiednio
innej.
To, co jest ogromne w skali 1:1, zamienia sie w niewiele
znaczacy punkt.
To, co zdawalo sie trescia zycia, okazuje sie byc blahym
pylkiem na wietrze wiecznosci.

Zostaje bezmiar ciszy i spokoju.


Jeszcze raz:
Nie kieruje.
Pokazuje, ze mozna inaczej.
Co wcale nie znaczy, ze to moje Inaczej jest lepsze
od Twojego.

Sa co najmniej dwa kierunki patrzenia na dany problem.
Pierwszy:
Zaczynam od ogolu i wchodze w szczegoly.
Drugi:
Zaczynam od szczegolu, potem ogarniam calosc.

Najlepszym przykladem pierwszego kierunku jest,
by nie szukac daleko, temat o klapsie wychowawczym,
gdzie rozwazanie i uzgadnianie szczegolow odbylo sie
juz niemal dziewiecset razy.

Kierunek drugi to chociazby temat wrzucony tu przez
Adamoxa: Moja teoria. Tekst, ktory podaje konkrety,
owszem, w skali szczegolu; lecz jednoczesnie prowokuje
do pomyslenia o calosci zjawiska.
Bo, po prostu, inaczej sie nie da.


Ja zas, zdecydowanie preferuje cos, co nazwalabym
wgladem pulsacyjnym w temat.
Po to, aby dany problem poznac z jak najwiekszej
ilosci stron, nie moge, a bardziej: nie chce, poprzestac
na JEDNYM, czy rowniez jednostronnym jego ogladzie.
I tu wlasnie przydaje mi sie umiejetnosc uzywania
owego osobistego zoomu.
Skan 1:1, a potem widok z wysokosci tysiaca km.
A potem odwrotnie. Plus obrot.
I Kolejna Strona Problemu staje przed nami otworem.

Choc to teoretycznie niewykonalne, jednak podczas
rozwazania danego tematu probuje izolowac sie od
przekazow naukowych i memetycznych, po to, zeby
odnalezc jak najbardziej swoje doznania, a moze tez
rozwiazania, wcale nie identyczne z tymi, ktore znam,
i wcale nie gorsze.
Nie wiem, czy lepsze. Dla mnie one moga byc lepsze.
Lecz kazdy oceni je po swojemu.

Tak. Jestem zwyklym czlowiekiem.
Pracuje, place rachunki, robie zakupy, pomagam
uczacym sie corkom wchodzic w dorosle zycie.
Jednak, aby robic to wszystko z usmiechem,
mimo wielu trudow i cierpien, jakie kazdemu
z nas przypadaja w udziale, czesto korzystam
z funkcji zoom.
Stad moje podroze miedzygwiezdne, ale i takze
nieustajace proby przenikniecia psychiki czlowieka.
Teoretycznie, ani jedno, ani drugie, nie jest wykonalne.
Praktycznie jednak, miliony sampli, zakodowanych
w naszych neuronach, pozwalaja nam, w wyobrazni,
na laczenie ich w nieograniczona liczbe ukladow.

Stad zdarza sie w moich rozwazaniach obecnosc tego, co
ogolnie nazywamy abstrakcja; w znaczeniu stwierdzenia
oderwanego od rzeczywistosci, nie opartego na faktach,
tudziez niemozliwego do realizacji.
Teoretycznie niemozliwego.
Jeszcze niemozliwego.
:)

Pytasz o kierunek.
Kierunek wszyscy mamy jeden: ku smierci.
I zadna dyskusja, ani abstrakcja, tego nie zmieni.
I nie istnieje zaden lepszy czy gorszy przepis na
zycie, bo KAZDY zna TYLKO SIEBIE, wiec nie ma
podstaw, by podsuwac komus innemu SWOJ na
owo zycie sposob, jako jedyny sluszny, i koniecznie
do zrealizowania.

Mozna sobie opowiadac, uzgadniac, dyskutowac,
do oporu. Do dwoch tysiecy postow we flejmie.
A przeciez i tak KAZDY WIE SWOJE.

Ale czasem fajnie sie czyta.

:)