Użytkownik " himera" <h...@W...gazeta.pl> napisał w wiadomości
news:d8n6od$los$1@inews.gazeta.pl...
> Paula <p...@o...pl> napisał(a):
>
>> Kiedyś, gdy ktoś powiedział mi, że muszę zmienić swój sposób myślenia,
>> nie
>> zrozumiałam dokładnie o co mu chodzi. Teraz rozumiem to doskonale...
>
> znasz jakis zloty srodek na to? ile razy ja to juz slyszalam, nie umiem,
> nie
> wiem jak.

Złotym środkiem nie jest jakaś jedna rzecz. Nie powiem Ci np. idź do apteki
i kup sobie "capivit A+E" a wszystko bedzie ok i zaczniesz cieszyć się
życiem ;) Ten złoty środek trzeba odnaleźć w sobie, musisz wydobyć z siebie
swoje dziecięce cechy : spontaniczność, umiejętność cieszenia się z błahych,
małych rzeczy, skupianie się na teraźniejszości i kompletne nieprzejmowanie
się ani przeszłością ani przyszłością. To są szczegóły, ale niezmiernie
ważne. Jeśli ktoś nie potrafi być dzieckiem, to nigdy nie będzie potrafił
być Człowiekiem.

>> Ale po każdym końcu możesz sobie powiedzieć, że właśnie zdobyłaś jakieś
>> kolejne doświadczenie, masz następne wspomnienie, które możesz włożyć do
> tej
>> szufladki, w której trzymasz wszystkie cudowne, minione chwile.
>
> wiesz jak ja najczesciej osiagam te chiwle? pod wplywem "znieczulaczy".
> chwilami mam dosc takiego zycia, ale mam tez za malo odwagi aby je sobie
> odebrac (zreszta raz probowalam, nie wyszlo), pozatym wole juz zyc na
> ziemi
> niz smarzyc sie w pielke - tak wierze w wieczne potepienie.

Znieczulacze to nie jest dobry pomysł. Jeśli jesteś silna (a na pewno
jesteś, nawet jeśli myślisz, że nie - człowiek bowiem nie zdaje sobie sprawy
jaka siła w nim drzemie, póki nie będzie zmuszony jej wykorzystać) to
będziesz potrafiła nie uciekać od problemów, lecz stanąć z nimi twarzą w
twarz. Ucieczka od lęków powoduje, że one narastają. A Ty musisz je pokonać,
a nie od nich uciec. Bawiłaś się kiedyś w psycholożkę, tak sama ze sobą?
Siądź sobie kiedyś w kąciku, w jakiś spokojny wieczór i porozmawiaj sama ze
sobą. Zapisz na kartce wszystko to : co Ci się nie podoba w Twoim życiu, co
czyni Cię przygnębioną, itp. Najważniejszą kartką będzie ta, na której
zapiszesz co mogę uczynić, aby zmienić swoje życie? Może odpowiedź na to
pytanie zajmie Ci nawet kilka tygodni, czy miesięcy, ale musisz sobie na nie
odpowiedzieć...


> staralam sie zwrocic do Boga o wskazanie mi drogi, placze, krzycze,
> rozmawiam spokojnie ale On milczy, a moze nie umiem sluchac?

Na początek spróbuj się zwrócić sama do siebie, bo Bóg nie da Ci odpowiedzi
na pytania, które ukryte są w Tobie.

>jestem
> zagluszona przez wlasne leki, przez wlasny strach, tak, bo ja sie boje,
> boje
> sie zyc i strach mnie powstrzymuje. Niedawno dawalam "kazanie" memu
> koledze,
> ktory przechodzil lekki kryzys, powiedzialam, spojrz na to zycie ktore
> masz,
> spojrz jak wiele mozesz osiagnac, jestes nie do powstrzymania, mozeszmiec
> wszystko i byc tym kim chcesz, wiesz co cie powstrzymuje? twoj strach.
> STRACH.

Strach i czasem nawet lenistwo. Czasem nie chce nam się walczyć z lękiem, bo
się do niego przyzwyczailiśmy i lubimy gdy ktos się nad nami lituje,
pociesza nas. A gdybyśmy byli szczęśliwi to co? Nikt by nas nie pocieszał,
nie troszczył się o nas, nie współczuł nam...to by było straszne. My
przecież uwielbiamy narzekać i uwielbiamy, gdy ktoś nam przytakuje. Niestety
taką postawę przyjmuje wielu, choc czasem nie zdaja sobie oni z tego sprawy.
Nie uszczęśliwisz siebie na siłę. Musisz sama czuć chęć, siłę, aby móc się
zmienić. Bo przyczyny Twojego nieszczęścia tkwią tylko w Tobie. Nawet jeśli
umrze Ci bliska osoba, to nie jej śmierć lecz Twój sposób myślenia jest
przyczyną Twojego przygnębienia. Zazwyczaj płaczemy nie nad losem zmarłej
osoby, lecz nad swoim. Zdajemy sobie sprawę, że będziemy musieli żyć teraz
bez tej ukochanej osoby, że my zostaliśmy sami. Nie obchodzi nas co się z
nią stanie pośmierci, gdzie ona teraz powędruje, lecz egoistycznie martwimy
się o swoje tyłki. Może jej tam będzie lepiej? Może tam, gdzie poszła będzie
szczęsliwa? Nawet jeśli mielibyśmy taką pewność to i tak będziemy się
załamywać, bo nadal nie widzimy rozwiązania dla swoich problemów, czujemy
się nadal samotni. A zauważ, że po czasie, gdy zdajemy sobie sprawę, że mimo
jej śmierci wszystko dobrze się ułożyło, jednak nie zostaliśmy sami,
poradziliśmy sobie, to zapominamy o niej, przestaje nas to boleć.
Ja nie twierdzę, że ludzie po czyjejś śmierci powinni się śmiać i cieszyć.
Ale rozpaczając mogliby mówić " gdzie on(a) teraz pójdzie, czy będzie
szczęśliwa" niż "jak ja sobie bez niej poradzę, jak ona mogła mnie
opuścić"... Mam nadzieję, że rozumiesz.
Nietoperek