On 28 Maj, 09:36, "Duch" <n...@n...com> wrote:

> W bloku ktorym mieszkalem tez byla chora psychicznie kobieta.
> Wiadomo bylo ze ma okresy kiedy sie dziwnie zachowuje
> (dzwonila w nocy do mieszkan i opowiadala dziwne historie,
> ktore dla niezorientowanych wydawaly sie zupeleni prawdziwe)
> i trzeba wtedy ja traktowac odpowiednio (potakiwac).
> Poza tymi okresami - to byla normalna sasiadka.
> Gdzie tu dyskryminacja?

No wiesz, niektórzy są naprawdę groźni, niestety, ale należy mieć
swiadomość, że nie sa świadomi tego, co mogą zrobić. W mojej rodzinnej
miejscowości był chłopak (później mężczyzna), który miał napady
niepoczytalności - wtedy biegał za ludźmi/rodziną z siekierą itp, poza
tymi okresami był dość ospały. Jednak kiedy zaczął się mną
interesować, chodząc za mną krok w krok, na autobus i z autobusu, itp,
no to moim rodzicom się to przestało podobac i spowodowali jego
badanie i oddanie go do zakładu - co po badaniach okazało się nad
wyraz słuszne, bo naprawdę był groźny i ciężko chory.
Jednak nikt nigdy nie miał do niego pretensji - ludzie zdawali sobie
sprawę, że nie odpowiadał za swoje czyny. Nieszczęśliwy człowiek i
tyle. W chwilach przytomności bardzo dobry i miły. No, ale nie było
rady, musiał w końcu wylądować w tym zakładzie - takie są dostępne
środki, rodzina nie mogła się nim zająć skutecznie, bo był niemal
olbrzymem. Biedak, po prostu biedak. Nikt w moim środowisku nigdy nie
odnosił się źle do osób psychicznie chorych, ci niegroźni chorzy nawet
bywali maskotkami społeczności, czasem bywało sympatycznie nawet.
W miejscu, gdzie mieszkam obecnie, bardzo brak od kilku lat (zmarł)
pana Zenia - bardzo miłego, drobnego mężczyzny, który się okropnie
przejmował, jeśli ktoś mu nie odpowiedział na jego setne tego dnia
"dzień dobry" mówione zawsze z uśmiechem... Brak mi go bardzo, taki
pogodny, mały człowieczek, wnosił wiele w życie tutejszej
społeczności. Bardzo lubił zbierać grzyby, znał wszystkie miejscowe
sekrety, plotki itp. Brak go wszystkim.