On 20 Cze, 09:34, performerka <m...@i...pl> wrote:

> W apogeum zalamki mialam tak, ze np. patrzalam na ziemniaki
> i swiadomosc, ze musze ich naobierac na obiad byla porownywalna
> z praca w kamieniolomie. poprostu siedzialam nad tymi kartoflami
> kilkanascie minut, lzy plynely mi jak groch i niemoglam podniesc
> rak do tej roboty, poprostu  niemoglam, chocby mi ktos zagrozil
> smiercia,
> bylam tylko w stanie wstac z łozka i sie ubra, bo od lezenia też
> wszystko bolalo - widzisz
> wiec, ze rozumiem o czym piszesz. najmniejsza czynnosc zyciowo-domowa
> byla dla mnie niebotycznym wyczynem.


Mając przed sobą zakupy i np załatwienie czegoś prostego w usługach
czy w urzędzie, w sumie dwie-trzy sprawy, czułam się, jakbym miała z
tego zesłania nigdy nie wrócić do domu. W związku z tym unikałam jak
mogłam, więc się nawarstwiało. W pracy ledwie byłam w stanie
przeprowadzić lekcje. Byle rozmowa z przełożonym albo rodzicem
przyprawiała mnie o mdłości z nerwów. Ugotowanie obiadu po przyjściu z
pracy wydawało mi się górą nie do przebycia. I faktycznie, po tym
mogłam już tylko leżeć, do samego wieczora. A wtedy z kolei dopadały
mnie same czarne mysli o wszystkim, co mnie najgorszego w życiu
spotkało i może spotkać. Rozpatrywałam najciemniejsze sprawy i aspekty
ludzkich poczynań wobec mnie, przewidywałam najgorsze, bałam się, że
coś się za chwilę stanie takiego, ze się wszystko skończy.

Ano, tak to było.

A dziś?


PS. Ja bym jednak radziła Himerce żeby urodziła dziecko. Dzieci to
ogromna radość. Pomimo nawału obowiązków, a może właśnie dlatego!
potrafią odsunąć wszelkie depresje. Warto.