<k...@p...onet.pl>
> To ja już wolę, żeby były porady miłosne :(

Błagam, nie!

> Badacze wyciągnęli
> stąd wniosek, że mężczyźni są bardziej skłonni pomagać osobom
nieznajomym (o
> takie osoby najczęściej pytano w kwestionariuszu), kobiety
natomiast &#8211; osobom,
> z którymi łączą je bliższe więzi, a taka pomoc rzadko uznawana
jest za czysto
> bezinteresowną czy altruistyczną. Różnice te mogą również mieć
źródło w rolach
> społecznych i fizycznych predyspozycjach mężczyzn, jeżeli chodzi
np. o pomoc w
> pchaniu samochodu, przytrzymywaniu drzwi windy czy przenoszeniu
rzeczy; wydawać
> by się więc mogło, że mężczyźni mają więcej okazji do okazywania
> altruistycznych zachowań. Mężczyźni przodować będą, jeśli
chodzi o
> pomoc &#8222;spektakularną&#8221;, wymagającą ryzyka,
&#8222;dżentelmeństwa&#8221; czy nakładu siły
> (&#8222;pomoc strażaka&#8221;), kobiety natomiast &#8211; jeśli
będzie chodziło o pomoc w oparciu
> o długotrwałą budowę więzi (&#8222;pomoc psychologa&#8221;)
(Eagly, Crowley, 1986).

A czy badano wpływ zmiennej środowiskowej? Tzn. czy te męskie i
żeńskie akty altruizmu skutkowały potem trwałymi przyjaźniami? Czy
jedni i drugie są bardziej skłonne do pomagania osobom, z którymi
mają szanse na utrzymywanie stałego kontaktu? Czy zmienia się
częstotliwość aktów altruizmu "heroicznego" gdy zachodzą one w
obecności potencjalnych partnerów seksualnych? Czy po prostu
faceci nie zaniedbują żadnej okazji do autoreklamy przez altruizm
(licząc, że ktoś ich zauważy, nawet jeśli oni tego nie widzą)? I
jaki jest w tym udział świadomej kalkulacji, a jaki "odruchów
serca"?

Pozdrowienia
Mefisto