Użytkownik "Slawek [am-pm]" <sl_d[SPAM_JEST_BE]@gazeta.pl> napisał w
wiadomości news:blutvm$dij$1@inews.gazeta.pl...

Wywlekam wątek z zaświatów, ale mam ku temu istotne powody.
Nieprzyzwoicie byłoby zostawić odłogiem Twój post Sławku,
a wcześniej nie mogłam z powodu długich nieobecności realnych
(wyjazdy) i wirtualnych (totalna awaria sprzetu).

> No dobrze, lekko mnie zamurowało. ;-)

Noo, to dałam Ci czas na zupełne ochłonięcie ;)))

> To fajnie, że "prawie"
> udało mi się Ciebie sprowokować do osobistego wyznania. Jest
> ono dla mnie podwójnie cenne. Po pierwsze, każdy konkretny,
> z życia wzięty fakt jest więcej wart niż dziesiątki wydumanych
> teorii czy banalnych stereotypów, którymi niekiedy od niechcenia
> przerzucamy się na łamach grupy. Twoje argumenty "ważą" teraz
> o wiele bardziej, niż to wcześniej mogłem sobie wyobrażać.

Dlatego pewnie tok-szoły mają większą oglądalność niż dyskusje
ekspertów ;)))) Ale faktycznie, mówilam o tym problemie od początku
z dużym zaangażowaniem emocjonalnym. W tym wypadku akurat
zbiegła się wiedza z doświadczeniem...

> Po drugie - zgodzę się w tym miejscu z Jackiem Bocianem
> (skądinąd kontrowersyjną MZ postacią grupy PSP),

No nie!!!!! Kontrowersyjny????!!!
Moim zdaniem to jeden z najbardziej wartościowych UGD!!!

> Tamta dziewczyna - w przeciwieństwie do
> Ciebie - nie chciała swojego dziecka, nie straciła więc nic, czego
> bardzo pragnęła.

Ech, ale poza świadomością tutaj może grać jeszcze instynkt.

> Zgaduję zatem, że boryka się ona przede
> wszystkim z poczuciem winy, być może odczuciem złości
> i żalu, cokolwiek zresztą spóźnionego.

I właśnie dlatego uważam, że nie można zapakować i zepchnąć tych uczuć.

> Zalecałbym więc pewną
> taką ostrożność w przykładaniu Twoich emocji do jej osoby.

Jak zauważyłeś zapewne, nie utożsamiałam ich.
Kontekst był inny, tylko strata taka sama...

> Moim zdaniem kwestia aktualnych odczuć tamtej dziewczyny
> to jeszcze mały pikuś. O wiele ważniejszym jest, że Twoje chwile
> tęsknoty i smutku rozciągają się w jej przypadku na całą wieczność,
> w dodatku nie widzę żadnej bariery powstrzymującej ją przed
> pogrążaniem się w "fatalne stany świadomości". Dopóki Twój synek
> bawi się w innym pokoju - zdrowy i szczęśliwy - "stać cię" na
> chwilę zadumy i tęsknych wspomnień. Jednak los matki wyjątkowo
> rzadko jest nieustającą sielanką. O wiele częściej są to wzloty
> i upadki, momenty trwogi o zdrowie i życie dziecka oraz ogromnej
> ulgi, gdy wszystko szczęśliwie się wyjaśnia. Co jakiś czas
> kłopotliwe wydarzenia, choroby, dylematy wychowawcze...
> Nie ma zbyt wiele czasu na zadumę i smutek, życie rwie naprzód,
> a kochana, lecz bardzo absorbująca istotka potrafi niekiedy bez
> reszty skupić na sobie uwagę matki (ojca zresztą również).

Tutaj pies pogrzebany. Uważasz, że to już nie boli tak, bo mam
co innego na głowie, i dlatego żonie "Zagubionego" TO tez by
się przydało. A ja uważam, że nie dzięki przepracowaniu problemu
(paskudne, paskudne wyrażenie, ale jasno oddające istotę rzeczy)
można dalej normalnie żyć. Bo inaczej nawet na wychowaniu kolejnego
dziecka ciążyłby jakiś cień...
.
> Widzę w ich wypadku tylko dwa wyjścia: ucieczka do przodu
> albo ucieczka... od siebie.

A ja uważam, że ucieczka nigdy nie jest dobrym wyjściem ;)))

pozdrawiam i jeszcze raz bardzo przepraszam za przestój w produkcji ;)

joa

> Zdrowia życzę - synkowi również!

Dzięki!!! Najlepsze życzenia jakie mogą być :)
Więc i Tobie i Twoim dzieciom, które jeszcze w chmurkach - zdrowia!