medea wrote:

>> medea wrote:
>>
>>>> No nie wiem. Zrozumienie dziecka że "kiedyś wszyscy umrą" - czyli
>>>> JA, mama, tata... następuje - tak koło 5 roku zycia - CHYBA.
>>>
>>>
>>>
>>> Może na poziomie wiedzy jako przekazanej informacji, ale na pewno nie
>>> jako stymulator czy modyfikator działania. No chyba że rodzice jacyś
>>> fanatyczni i o tym dużo mówią. Może kiedyś dzieciom więcej mówiło się
>>> o piekle i straszyło nim, a za dobre zachwanie obiecywało niebo.
>>> Teraz już chyba tak się dzieciom nie mówi? Czy naiwna jestem? Wydaje
>>> mi się, że obecnie bardziej zwraca się uwagę na doczesne korzyści z
>>> wiary, mówi się o dobru, o miłości itd.
>>>
>>> Ewa
>>
>>
>> Rodzice nie muszą być fanatyczni. Większośc dzieci ok 5 roku życia
>> (poza tymi które zachorują wcześnie na schizofrenię) zaczyna zadawać
>> mnóstwo pytań zmierających do stworzenia "działających teorii"
>> dotyczących rzeczywistości. Wyjaśnienie zjawiska śmierci znajduje się
>> wśród nich. Przyczyną jest tu ciekawość.
>
>
> Ale przecież pisaliśmy o czymś innym - o obietnicy zmartwychwstania jako
> modyfikatorze działania i czy możliwe, że taki występuje już w
> dzieciństwie (chyba że się pogubiłam). Dociekanie wiedzy na temat
> śmierci nie musi się z tym wiązać IMO. Nawet jeżeli dziecko na tym
> etapie dowie się od rodziców, że "dobrzy idą do nieba", to sądzisz, że
> taka informacja będzie wpływała na zachowanie tego dziecka bardziej, niż
> przykładowy klaps, brak dobranocki albo obiecany lizak? Po prostu
> wszystko właściwie zależy od rodziców, nie od dogmatów.
>
>> Ja pamiętam, że do sprawy doszedłem samodzielnie, na zasadzie własnej
>> dociekliwości, po czym bardzo się zmartwiłem praktycznymi
>> konsekwencjami zjawiska śmierci - zebrałem rodziców OBOJE przy sobie i
>> zacząłem gwałtownie domagać się szczegółowych wyjaśnien!!!! :-))).
>
>
> I co Ci odpowiedzieli? Mnie ojciec potraktował bolesnym realizmem. Ale
> najbardziej przerażające było dla mnie, kiedy dowiedziałam się, że mogą
> tak nagle wszyscy umrzeć(o zagrożeniu atomowym w czasach mojego
> dzieciństwa powszechnie się mówiło)i nawet lekarze wtedy nie pomogą. ;)

Nie pamietam, ale kitu nie wstawiali i mimo to czułem sie po rozmowie z
nimi OK. A dobrze pamiętam, że w "tamtym" stanie ducha wchłonałbym każdy
kit. W ten sposób nie utrwalili mi jak sądzę stereotypu: jak cos ci jest
niewygodne, to wymyśl sobie cos takiego aby było. Raczej podkreślali że
wszystkich nas czeka jeszcze wiele zycia i że jest to dośc czasu aby w
między czasie zrobić - ale nie tymi słowami, bo byli to tzw. "prości
ludzie". A ponieważ następnego dnia wszyscy nadal żyli, zajęłem się
"ważniejszymi" sprawami... Skoro oni to wiedzą i nie zamartwiają się to
ja też mogę :-)))

pozdrawiam
vonBraun