Hmm... moze moj problem polega na tym wlasnie, ze za bardzo w siebie wierze?
Uwazam, ze jestem "niezly" i nie potrzebuje sie uczyc, bo i tak zdam mature.
To jest bardzo destruktywne myslenie.

Czsami mysle, ze jakbym porzadny ochrzan od rodzicow, jakis taki totalny
szlaban to moze bym sie w koncu wziol do nauki. Niestety moi rodzice uwazaja
ze wszystko jest w porzadku i niedopuszczaja do siebie mysli ze moglbym nie
zdac matury. Ufaja mi. Za bardzo mi ufaja. "Jestes dorosly - wiesz co robic
i wiesz co dla ciebie jest dobre". Nie uwazacie, ze takie podejscie jest
zle? Nie chodzi mi tu o to, ze rodzice powinni kontrolowac calkowicie nasze
zycie, ale o to, ze powinni nas czasami delikatnie nakierowywac.