> W pewnym sensie bardzo zazroszczę ludziom zajmującym się naukami
> ścisłymi, a także programistom (a może nawet" przede wszystkim
> programistom). Nie chodzi o to, że to jest trudne - o tym, że jest
> trudne, wiem - próbowałem już różnych rzeczy. Wielokrotnie znajdowałem
> się na skraju załamania. Teraz trzeba za wszelką cenę wydostać się z
> bagna humanistyki, w którym grzęzną nogi, a błoto wlewa się do uszu.
> Trzeba dokonać prawie niemożliwego. Coraz trudniej wyciągnąć się stamtąd
> o własnych siłach. Nie chcę skończyć na śmietniku. Czuję, że jestem nic
> nie wartym śmieciem, szmatą, nikim. Ludzie, którzy umieją np.
> programować i zarabiają na tym, to LUDZIE prawdziwi, ludzie przez duże
> L. To wszystko wydaje się tak bardzo niedostępne, tak bardzo odległe i
> może dlatego się w tym tak bardzo zakochałem. Ale brakuje mi siły. Co
> robić?
> Nie czuję szacunku dla humanistów (nie napisałem, iż uważam, że nie
> zasługują na szacunek). Specjalistom od nauk ścisłych kłaniam się w pas.
> To oni są przyszłością świata. Mam nadzieję, że już za kilka lat nie
> będę musiał mówić "oni", tylko "my".
> Wypadłem poza nawias społeczeństwa. Leżę na śmietniku, jak zdychający
> pies. Każdy może mnie kopnąć, każdy może mi splunąć w twarz. Tak być nie
> nie ma prawa. Nie poddam się.

Chopie, nie zalamuj sie. Kazdy z Nas ma takie uczucie. Ja zajmuje sie
informatyka, bo to lubie, bo to moja pasja i hobby, ale tez zazdroszcze
innym ludziom szerokiej wiedzy z innych dziedzin. A maja ja dlatego, ze
sie tym co robia interesuja. Co bys nie robil i tak bedziesz myslal, ze
nie umiesz nic, a wszyscy dookola potrafia naprawde cos. Podejdz do tego
inaczej. Dla osob nie znajacych sie na tym czego Ty sie uczysz, to Ty
stanowic bedziesz autorytet i na odwrot. Pomysl, ze nawzajem sie
uzupelniacie i wtedy potraficie juz bardzo duzo :)

--
Pozdrawiam Mateusz