Użytkownik "Mariusz" napisał w wiadomości

> Witam
> Jestem młodym inżynierem 27lat, stanąłem już na nogi materialnie, byt mam
> zapewniony dla mie i mojej rodziny , mam stałą pracę itd...
> ale niechce sie w życiu zarzymywac, bardzo chce założyc własną firmę,
> pomysł juz mam czym się zajmowac, powolutku wprowadzam pewne zeczy w
> życie, tematem zajmuję się cały czas po pracy, tylko chce poprostu tylko z
> tego się utrzymac.
> Poznaję wspołpracę z ludzmi, jak na ludzi wpływac zeby przynosili
> zamierzone efekty, każdy wie ze zadowolony pracownik = zysk, ludzi
> poprostu trzeba motywowac, wiedziec kiedy krzyknąc, zeby czuli osobę która
> wie gdzie dązy, ze to co robi ma sens, czuli respekt.
> I tu jest problem ze mną, zauważyłem ze potrafię ludzi zmobilizowac,
> zapączątkowac cos, poprowadzic za sobą, wszystko fajnie, ale zauważyłem
> ze gdy wszystko ruszy totalnie sie rozluzniam, troszeczkę olewam, nie mam
> w sobie tej adrenaliny, tej jagby "haryzmy", nie wiem co się dzieje.

> W życiu zeby nie odpuszczac, naprawde muszę sobie cały czas stawiac
> wyzwania, ale w firmie nie mozna na takie cos pozwolic, trzeba byc jak
> czołg do przodu cały czas.
> Zauwazyłem takie coś w swoich trzech pracach, początek idę jak burza
> wszystko OK, szybko sie uczę, ale z czasem, na jakis czas schodzi ze mie
> powietrze , czuje sie jakby obserwator będący z boku, ale po jakims
> impulsie (opiepsz, nagroda, nowe zadanie) działam dalej.
> Czyli taki mam charakter, w zyciu codziennym i zawdowym.
> I tu mam pytanie
> Co zrobic zeby uniknąc takich chwil, szukam jakies rady, mądrej ksiązki,
> coś co mi pomoze.

> Na marginesie nie jestem osobą która popada w stany depresyjnę, staram sie
> cieszyc tym co mam

> Mam nadzieje ze jakoś to opisałem, i nie zakreciłem sie we własnych
> przemysleniach

To proste. Pytaj tych, co mają sukces we krwi i udaje im się. Bo musisz ich
rozpoznać po owocach ich pracy. Od nich się ucz. Każda inna osoba nauczy Cię
tylko tyle, co sama potrafi.

--
pozdrawiam
michał