Dnia Fri, 31 Jan 2014 02:01:01 +0100, Ikselka napisał(a):

> Dnia Fri, 31 Jan 2014 01:58:06 +0100, Ikselka napisał(a):
>
>> Dnia Fri, 31 Jan 2014 01:44:34 +0100, Ikselka napisał(a):
>>
>>> "O miasto, miasto...
>>>
>>> O miasto, miasto - Jeruzalem żalu,
>>> gdzie wsparte o kolumny każde drzewo krzyżem
>>> nad cieniem mijającym jak cieniem koralu,
>>> który jak płomień niewidzialny liże
>>> stopy zwycięzców i tych, którzy leżąc
>>> pod płytą blasku, w cień blasku nie wierzą.
>>> Miasto niewiary czym ty jesteś stojąc
>>> we wszystkich ziemiach, w ognisku i w boju,
>>> czymże ty jesteś i co niesiesz w sobie,
>>> że jesteś na człowieku jak wieniec na grobie
>>> i rodzisz tylko bezgłowe kamienie
>>> i sen, gdzie nie śniąc
>>> nie odwalone jesteś gromów brzemię
>>> i martwą pieśnią.
>>> Sen, sen upiorów, gdzie na kwiatach leżą
>>> ludzie ciosem znużenia padli przed wieczerzą,
>>> ludzie u stołów pańskich siadający którzy
>>> szable splatają w dole, a kwiaty na górze.
>>> Nic nie widzący w nikogo wpatrzeni,
>>> wielcy na krzywdę ludzką, mali na cierpienie.
>>> Upadający, przez ciało chcąc stanąć
>>> i żagwią wznieść pomniki, żagwią umaczaną
>>> w ciałach tych, co nie wierząc - nie wiedzą i proszą
>>> i których tylko potem anioły podnoszą
>>> jak liść jesienny w baśni i prostując bożą
>>> ręką - tak ukołyszą, aż w Bogu odtworzą.
>>> A ci jak huragany wszczęte wianiem płaszcza
>>> są, choć przez grozę, silni, gdzie armaty paszcza,
>>> gdzie dłoni uderzenie, i tak są zwycięscy
>>> w chwili zbrodni na wieczność odtworzeni w klęsce.
>>> O wielcy których siłę nazywają słabość,
>>> bo śpi w nich jak pomruki lawiny i czeka
>>> na czas wiary, na znamię, na grom i człowieka,
>>> na burzę planet, na rzeczy nazwanie.
>>> A że z nich tworzą trumny, co w ziemi zwyciężą,
>>> są zwani słabość, że nie ma oręża,
>>> że nie ma na zwaliskach kwitnącego sioła,
>>> że nie rozdepczą małych, bo światło anioła
>>> jest nie przeciw małości, ale obok - znacząc:
>>> wielkość ciał przerastaniem, nie małych rozpaczą.
>>>
>>> K. K. Baczyński
>>> marzec 42 r.
>>>
>>> I nie znam bardziej treściwego wiersza nad ten.
>>
>> "Erotyk
>>
>> W potoku włosów twoich, w rzece ust
>> kniei jak wieczór - ciemnej
>> wołanie nadaremne,
>> daremny plusk.
>> Jeszcze w mroku owinę, tak jeszcze róża nocy
>> i mienie świat gałązka, strzępem albo gestem,
>> potem niemo sie stoczy,
>> smuga przejdzie przez oczy
>> i powiem: nie będąc - jestem.
>> Jeszcze tak w ciebie płynąc, niosąc cię tak odbitą
>> w źrenicach lub u powiek zawisłą jak łzę,
>> usłyszę w tobie morze delfinem srebrnie ryte,
>> w muszli twojego ciała szumiące snem.
>> Albo w gaju, gdzie jesteś
>> brzozą, białym powietrzem
>> i mlekiem dnia,
>> barbarzyńcą ogromnym,
>> tysiąc wieków dzwigając
>> trysnę szumem bugaju
>> w gałęziach twoich - ptak.
>> Dedykacja:
>> Jeden dzień - a na tęsknotę - wiek,
>> jeden gest - a już orkanów pochód
>> jeden krok - a otoś tylko jest
>> w każdy czas - duch czekający w prochu.
>> Mojej najdroższej Basi - Krzysztof
>> dn. 2.II.42r."
>
> "Moment wieczności
>
> Kiedy czas - kościół rozparty w staw - cmentarz
> przebrnie po uda w dzwonach leniwych w południe
> powstanie wieczna niedziela - przestrzeń blękitno-święta
> zapalić lazur światła od mglistych majolik złudniej.
> Wtedy w przestrzeń zapadnę - cichym opadem Atlantyd.
> Oceany jak stepy wysoko przeszumią pod słońcem
> horyzonty rozpękną światłem w półkoliste rampy
> dwa napięcia błękitu odprężą się w dwie równoległe.
> . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
> i usnę...
> w falującym lanie ścichlych dzwonów
> oceany - kolumny błękitu nie zmilkną odpływem o zmierzchu
> wysoko szumią powierzchnie od nieba bledsze i cichsze
> oczy - dwa dzwony tłukące kryształ
> nie zgasną jak co dzień w szorstkim chłodnym - wichrze.
> Obojętnie się przejdą przez dna zarośnięte rybami
> jak sznur pereł zerwany niechwytne spadają przez błękit.
> Matowe słońce w którym lazur zamilkł
> przesunie dłonią po grzywach poczochranych ławic
> gęsta woda rzek w wirach wyplutych z tulej...
> sypie się szelest diun
> przetartych jak sukno - trawą
> ciężki plesiosaur zieleni wytrze się w gęstym namule."
> 1939



"Z głową na karabinie

Nocą słyszę, jak coraz bliżej
drżąc i grając krąg się zaciska.
A mnie przecież zdrój rzeźbił chyży,
wyhuśtała mnie chmur kołyska.
A mnie przecież wody szerokie
na dźwigarach swych niosły ptaki
bzu dzikiego; bujne obłoki
były dla mnie jak uśmiech matki.
Krąg powolny dzień czy noc krąży,
ostrzem świszcząc tnie już przy ustach,
a mnie przecież tak jak innym
ziemia rosła tęga - nie pusta.
I mnie przecież jak dymu laska
wytryskała gołębia młodość;
teraz na dnie śmierci wyrastam
ja - syn dziki mego narodu.
Krąg jak nożem z wolna rozcina,
przetnie światło, zanim dzień minie,
a ja prześpię czas wielkiej rzeźby
z głową ciężką na karabinie.
Obskoczony przez zdarzeń zamęt,
kręgiem ostrym rozdarty na pół,
głowę rzucę pod wiatr jak granat,
piersi zgniecie czas czarną łapą;
bo to była życia nieśmiałość,
a odwaga - gdy śmiercią niosło.
Umrzeć przyjdzie, gdy się kochało
wielkie sprawy głupią miłością.

4.12.1943
"
--
XL
"Świat Amerykanina jest tak wielki jak jego gazeta. " A. Einstein