Nie bez znaczenia są także opory wynikające z pobudek religijnych. W drugim odcinku
filmu "Żyć z przeszczepem" przedstawiono rozmowę parafianki z księdzem, w której
kobieta dzieliła się z duszpasterzem swoimi wątpliwościami w kwestii przeszczepów.
Skoro wierzymy w zmartwychwstanie ciał -- mówiła -- to jak Pan Bóg sobie poradzi z
takim ciałem pozbawionym organów? Na szczęście ksiądz odciął się od takiego
rozumienia nauki o zmartwychwstaniu, w którym wszechmogący Bóg miałby sobie z czymś
takim nie poradzić, a tego typu myślenia nie wahał się nawet określić zabobonnym.
Przy tej okazji obecny na konferencji ks. Józef Jachimczak, krajowy duszpasterz
służby zdrowia, przedstawił obecny stosunek Kościoła rzymskokatolickiego do
przeszczepów. Przytoczył m.in. wypowiedź z katechizmu tego Kościoła: "Bezpłatne
przekazywanie narządów po śmierci jest dopuszczalne i może zasługiwać na uznanie"[1]
oraz wypowiedź Jana Pawła II z 2000 r., że "transplantacja to duży krok naprzód w
służbie nauki dla człowieka", a dawstwo narządów jest jedną z dróg pielęgnowania
prawdziwej kultury życia[2]. Zastanawia tylko, dlaczego według katechizmu bezpłatne
przeszczepy jedynie mogą zasługiwać na uznanie, a nie zdecydowanie zasługują;
dlaczego kilkakrotnie podkreślano, że jest to obecne stanowisko Kościoła; dlaczego
tylko kilku na kilkudziesięciu polskich biskupów wypowiada się pozytywnie o
przeszczepach, a reszta milczy. Być może tu należy upatrywać odpowiedzi na pytanie,
skąd w naszym -- w większości katolickim -- społeczeństwie biorą się religijne opory
wobec przeszczepów.
Paradoksy
Zdaniem profesora Wojciecha Rowińskiego, krajowego konsultanta ds. transplantologii,
na niewielką popularność przeszczepów w Polsce mogą mieć jakiś wpływ paradoksy
związane z tą praktyką. Z badań socjologicznych wynika bowiem, że więcej Polaków
gotowych jest przyjąć cudzy narząd (87%), niż zdecydować się na oddanie po swojej
śmierć własnego (66%)[3]. Czy to nie dziwne? I to w kraju, o którym przy okazji
każdego święta religijnego mówi się, że ma uchodzić za wzór chrześcijańskich cnót dla
zgniłego moralnie Zachodu! Przecież jedno z głównych przesłań chrześcijaństwa mówi,
że "więcej szczęścia jest w dawaniu niż w braniu"[4]. Sam Bóg tak "umiłował świat, że
Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot
wieczny"[5]. Jezus "wydał samego siebie za grzechy nasze"[6], a zapowiadając swoją
śmierć, mówił: "Ja jestem chlebem żywym (...) a chleb, który Ja dam, to ciało moje,
które Ja oddam za żywot świata"[7]. Jezus nie wahał się oddać swego ciała, aby inni
mogli żyć. Dziś Jego naśladowcy w najbardziej chrześcijańskim kraju Europy mają
poważne wątpliwości, czy w tym punkcie należy iść za Jego przykładem. Bardziej wolą
brać niż dawać.
Inny paradoks -- powodujący niezrozumienie, a przez to brak akceptacji -- to
pobieranie żywych organów od ludzi martwych. Rozwiązanie tego paradoksu leży we
wspomnianym wyżej zrozumieniu definicji śmierci mózgowej.


http://www.eioba.pl/a/4lq0/bariery-i-paradoksy-trans
plantologii