medea wrote:
> W dniu 2010-10-21 19:47, vonBraun pisze:
>
>> Patrzę na ten świat długo i ze szczególnej perspektywy. Z perspektywy
>> człowieka, który przez kilka dni swojego życia doświadczył całkowitego
>> zrzucenia maski, z perspektywy poznawania tysięcy rodzin od środka i
>> obserwacji niekiedy wieloletniej ich funkconowania. Staży - obejmujących
>> uczestniczenie w grupach terapeutycznych i terapii systemów rodzinnych.
>> Jeśli więc sprzedaję jakas 'intuicję' to nie bez powodu. Bo widziałem
>> rzeczy do których większośc ludzi nawet nie ma dostępu (z powodów czysto
>> nazwijmy to logistycznych). Staram się więc nie ignorować swoich
>> intuicji - niemniej staram się też szukać każdorazowo sposobu ich
>> sprawdzenia, bo nawet patrząc wspomniane "kilka tysiecy razy" można byc
>> na coś ślepym lub widzieć w krzywym zwierciadle.
>
>
> Nie chciałabym bronić Fotygi, bo w sumie mam względem niej bardzo
> podobne odczucia do Twoich,
W sumie to m.in. interesują mnie owe "dziewicze" odczucia na temat tej
osoby - najlepiej takie nieprzetworzone przez racjonalizację i
"kindersztubę" czy wielokrotny kontakt (bo np. przy okazji testu na
słuch absolutny korespondencja sugerowała, że kolejne przesłuchiawania
"zniekształconego utworu" zmniejszają szanse na wykrycie zniekształceń -
zniekształcenie staje się normą.)


> ale a' propos tego, co napisałeś
> przypomniała mi się jedna historyjka. Zaczyna się tak: moja córka ma
> piękne duże oczy... :) Natomiast we wczesnym niemowlęctwie miała ciągły
> kłopot z wysypką na twarzy. Polecono mi jedną panią doktor pracującą w
> szpitalu, wybitną specjalistkę od chorób dziecięcych. I podczas wizyty
> ta pani doktor niespecjalnie przejęła się wysypką, jednak zwróciły jej
> uwagę te właśnie wielkie oczy mojej córki, którymi tak wszyscy się
> zachwycali.
Może ma Gravesa-Basedowa ....



/spokojnie - chyba mozna czasem zażartowac "po bandzie"?/

> Stwierdziła, że córka może mieć wodogłowie. Jak myślisz, kto
> miał rację w odbiorze oczu mojej córki - ci, którzy się zachwycali, czy
> ta pani doktor? :) Lekarze specjaliści, zwłaszcza chyba ci zbyt pewni
> swej wiedzy albo zbyt często mający do czynienia z jakimś schorzeniem,
> bywają przeczuleni na niektóre objawy i mam wrażenie, że widzą je
> wszędzie i we wszystkim, nadinterpretują niektóre obrazy. To zresztą był
> nie jedyny taki przypadek w moim matczynym doświadczeniu.
>
> Ewa

Racje miała doktor. Wykluczenie wodogłowia "kosztuje" mniej niż
"puszczenie" istniejącego. To fakt.
IMHO warto poświęcić na to trochę uzasadnionej matczynej dumy z pięknych
oczu córki.

Podejrzewam, że nie powiedziała że "Córka MA wodogłowie" lecz że "MOŻE"
i chciała sprawdzić. Podobnie i ja: piszę sobie aby posprawdzać parę
intuicji - jak już wspominałem Trenerowi - może być tak, że widzę świat
w krzywym zwierciadle i to jest OK, trudno byłoby zaprzeczyć - w pewnym
sensie taki "musze" być.

A postać o której dyskutuję z Trenerem wydaje mi się szczególna - niemal
jak "test projekcyjny" czy jak "papierek lakmusowy".

Co to może dac?

Ponieważ na razie bładzę, to napisze sobie taki esej:

Siedzę w pracy naprzeciw dziewczyny, która nie potrafi wskazać nazwanego
koloru, nie potrafi też na kilku rozłozonych przed nią kartkach pokazać
obiektów mających identyczny kolor.
W przeszłości nie była daltonistką. Wasserman i Sachs opisali taką
osobę, pacjent widział po uszkodzeniu świat w szarych barwach, iluzja
była pełna - stracił zapał do jedzenia (bo jak jeść "szare" kanapki?)
Zapał do zycia towarzyskiego: Jak spotykać się i cieszyć rozmowami z
ludźmi, którzy wyglądają jak bohaterowie teledysku "Thriller" Michela
Jacksona?

No ale ewidentnie napotkałem na coś innego. Pacjentka nie ma poczucia
deficytu. Nie skarży się na utratę barw. A jednak nie potrafi dobrać do
siebie obiektów barwnych "według barwy". Może anomia barw? są ludzie
wybiórczo zaburzeni w zakresie ich nazywania i rozumienia nazw. Nic z
tego - pacjentka zna odpowiedź na pytanie jakiego koloru jest niebo,
jakiego koloru są jesienne liście. Ale odpowiedź SŁOWNĄ- nie potrafi
znaleźć tch kolorów na stole. To jedynie NAWYK WERBALNY, nie towarzyszy
mu żadne "POCZUCIE".

/sorry teraz za "mądre słowa" - to dla dociekliwych/ - czyżby to
achromatopsja(utrata poczucia/wrażliwości na barwy) i
anozognozja(nieświadomość deficytu) naraz? Kombinacja chyba dotąd nie
opisana w literaturze?

Ciekawi mnie jeszcze co z wyobraźnią barw - prosze o wymienienie jak
najwiekszej liczby przedmiotów "zielonych", potem "żóltych". Nie
potrafi. Ale potrafi wymienić sporo "przedmiotów ostrych" czyli to nie
defekt "słownika".
Podejrzewam, że wraz z korą mózgową kolory znikneły wraz z ich ideą,
wraz z poczuciem, że kiedykolwiek BYŁY.

A pisze mi Trener:
"W moim postrzeganiu malarstwa zwyczajowego - wszystkie kolory były
dostępne od zawsze, nic w tym względzie się nie zmieniło i nie zmieni."

Hehe ;-)

Niestety, ja jutro będę musiał wyjaśnic studentom to jak ta osoba się
czuje!

Ale juz mam pomysł!

Poprosze ich aby wyobrazili sobie NIEISTNIEJĄCY kolor. Kolor do tej pory
NIEWIDZIANY. I czy będzie im go bardzo brakować?

pozdrawiam
vonBraun