Jerzy wrote:

> Użytkownik Aleksandra Kisiel <a...@p...onet.pl> w wiadomości do
> grup dyskusyjnych napisał:9pucfv$bb4$...@n...tpi.pl...
>
>> Czy ktoś mi powie dlaczego nas tak straszą tymi próbnymi testami bo ja nie
>> mam pojęcia
>
> Witam
> "dlaczego nas straszą" to niewłaściwe pytanie. Jeżeli umiesz, to zdasz, więc
> czego się boisz?


To chyba nie jest cała prawda.
Każdy kto przeczytał standardy wymagań egzaminacyjnych
(może poza Panem Ministrem i Panią Dyrektor CKE) musiał dostrzec,
że w wielu miejscach jest to dokument nieprecyzyjny, hasłowy czy wręcz
publicystyczny. Wynika z niego bardzo mało konkretów, może poza
jednym, niewątpliwym: że wszystko się może zdarzyć. Dokument ten
nie wylicza szczegółowo wiedzy, którą trzeba posiadać, by zdać egzamin.
Umiejętności wylicza na tyle nieprecyzyjnie, że nie da się z niego odczytać
na jakim poziomie mają być one opanowane (w wielu wypadkach spektrum
możliwości leżące pomiędzy poziomem elementarnym, a poziomem akademickim
jest ogromne). Podstawa programowa jest równie niekonkretna.
Programy nauczania interpretują te wymagania każdy na swój sposób
i nikt nigdzie nie zapisał gwarancji, że skoro program został dopuszczony
do użytku, to na egzaminie nie pojawi się nic, co program ten pominął
lub zbagatelizował (dopuszczenie do użytku programu nie ma żadnych skutków
wiążących ręce układaczom pytań egzaminacyjnych; jest tylko ogólnym
certyfikatem
"nietoksyczności" wydanym na podstawie recenzji dwóch krewnych i znajomych
autora programu). Uczniowi pozostaje jedynie zaufanie do swojego nauczyciela
- jego wyczucia lub zdolności telepatycznych. Na dodatek muszą być to
zdolności nie tylko do odczytania co autorzy standardów mieli na myśli,
ale i
co z tych ich myśli zrozumieli autorzy pytań egzaminacyjnych.
Innym powodem do niepokoju może być brak skutecznej procedury reklamacyjnej
w przypadku wątpliwości co do treści pytań lub odpowiedzi.
O tym, że nie ma takiej roboty, której by się nie dało spartolić, nie
trzeba chyba
nikogo przekonywać. Bublami logicznymi i merytorycznymi bywają nawet
ustawy kierowane do prezydenta. Nikt nie zagwarantuje uczniowi, że
podobne gnioty nie zostaną mu podane na egzaminie. Przeciwnie, po
doświadczeniach
z różnymi zestawami próbnymi i przykładowymi, można z duża dozą
prawdopodobieństwa uprzedzać, że podobne buble na egzaminie także
bedą. I co wówczas, gdy nie wiadomo o co chodzi lub najwyraźniej
trzy z czterech podanych odpowiedzi testu są poprawne? Można by
doradzać rzucenie monetą, gdyby nie to, że o ile wiem, to nawet monet
wyjmować nie będzie można.
Czy uczniowie mają prawo sądzić, że odpowiedzialni dorośli bedą umieli
przyznać sie do błędu? A jeśli nie, to czy inni dorośli - dostrzegający
ten błąd
- bedą mieli dość determinacji, by do takiego uznania winy doprowadzić
niszcząc misternie skonstruowany porządek całego systemu, który
nawet nie dopuszcza myśli, że coś w nim może byc niedoskonałe?

Oczywiście, nie należy straszyć młodzieży. (To co napisałem
powyżej też chyba powinienem zakodować jakimś szyfrem dostępnym
od lat 18.) Ale nie sądzę, by należało zostawiać ich samych, z ich
obawami, poklepując po ramieniu lub machając ręką i dając za przykład
chwalebny życiorys tatusia, który i komunę przeżył.
(To tak ogólnie, bardziej do siebie niż do Jerzego :-))
Jeśli jest coś, co ich słusznie niepokoi, to my jesteśmy za to
odpowiedzialni,
przez nasz brak wyobraźni, impotencję lub wygodną bezczynność.

Pozdrawiam,

MP

--
Archiwum grupy: http://niusy.onet.pl/pl.soc.edukacja