"Janusz H.", a toś mnie skonfundował;)...

Doskonale rozumiem to, co piszesz o intuicji, empatii
i wglądzie.. Są to dla mnie oczywistości i być może dlatego trudno mi je
komentować.
Przyznaję, że bardzo mnie zaskoczyło, że piszesz to imiennie do mnie.
Wręcz zamarłam;)) w pierwszym momencie, ale jednak ocuciłam się dziś;)
No i masz oczywiście rację - bez tego intuicyjnego wglądu
na poziomie przed - ? pod - ? nad - ? świadomym,
tego fizycznego wręcz "czucia"
napięć i harmonii w muzyce, roślinie, zwierzęciu, kamieniu i urządzeniu,
a także w człowieku, można być co najwyżej rzemieślnikiem,
nie zaś wirtuozem w swojej dziedzinie..
Ale.. czy wyobrażasz sobie świat złożony z samych wirtuozów ?;)
Mógłby być wręcz nie do zniesienia;))

A wracając do poezji - nie jest potrzebna każdemu i zawsze
bo wymaga tego samego wglądu, wejścia w skórę kogoś innego..
co związane jest z głęboką potrzebą odnalezienia się
w słowach kogoś innego, potwierdzenia, zniwelowania własnej
samotności.. są to więc takie podtrzymujące, w chwilach gdy świat
wewnętrzny wariuje - półki skalne, na których można przez chwilę
się wesprzeć. Szczęśliwi ci, którzy sami piszą i komponują,
ponieważ potrafią sami wyrazić siebie bez podpórek ze słów innych
utkanych.
No ale przecież później znów schodzi się do poziomu prozy,
porządkowania puzzli, układania od nowa ...
Wiesz co wczoraj, po przeczytaniu Twojego postu nasunęło
mi się jako pierwsze;) ?

***
Niech ktoś zatrzyma wreszcie świat, ja wysiadam
Na pierwszej stacji, teraz, tu!
Niech ktoś zatrzyma wreszcie świat bo wysiadam
Przez życie nie chce gnać bez tchu

Jak w kołowrotku bezwolnie się kręcę
Gubiąc wątek i dni
A jakiś bies wciąż powtarza mi: prędzej!
A życie przecież po to jest, żeby pożyć
By spytać siebie: mieć, czy być
A życie przecież po to jest, żeby pożyć
Nim w kołowrotku pęknie nić

Niech ktoś zatrzyma wreszcie świat, ja wysiadam
Na pierwszej stacji, teraz, tu!
Już nie chce z nikim ścigać się, z sił opadam
Przez życie nie chce gnać bez tchu

Będę tracić czas, szukać dobrych gwiazd
Gapić się na dziury w niebie
Jak najdłużej kochać ciebie
Na to nie szkoda mi zmierzchów, poranków
Ni nocy, dni...

***
[Magda Czapińska]

czego Tobie, sobie i innym serdecznie i wakacyjnie życzę.
Świat jest wielkim falowaniem i ciągłym
odkrywaniem.. ale trzeba sobie pozwolić
na oddech i "nic nierobienie" pomiędzy,
by nie zamienić się w rozbiegany silnik..
Po długim gadaniu;) przychodzi czas milczenia
i "dotykania rzeczywistości", by móc znów kiedyś wrócić w słowach.
Oby mądrych i oby zdążyć przed...;)

Pozdrawiam:)
E.