Dnia Sun, 21 Feb 2010 15:36:49 +0000 (UTC), Iwon(K)a napisał(a):

> Bycie gejem bylo trudne jak na owe
> czasy,

Ani na owe, ani na żadne.
Mam ochotę rzucić "głupią cipą", ale poprzestanę na ignorantce :-D

http://www.homiki.org/modules.php?name=News&file=pri
nt&sid=62

" Miłość heretycznoseksualna
Data: 15-05-2004
Temat: Mariusz Agnosiewicz

Homoseksualizm to termin wprowadzony w 1869 r. przez
wiedeńskiego pisarza Benkerta, na oznaczenie skłonności seksualnych do
własnej płci. Homoseksualizm wśród kobiet zwany jest miłością lesbijską,
safizmem, tribadią (np. u Platona). Męski homoseksualizm nazywany bywa
uranizmem (od mitu o Uranosie), pederastią i in.

Homoseksualizm to termin wprowadzony w 1869 r. przez
wiedeńskiego pisarza Benkerta, na oznaczenie skłonności seksualnych do
własnej płci. Homoseksualizm wśród kobiet zwany jest miłością lesbijską,
safizmem, tribadią (np. u Platona). Męski homoseksualizm nazywany bywa
uranizmem (od mitu o Uranosie), pederastią i in.

"Homoseksualizm był w mniejszym lub większym stopniu
akceptowany przez dwie trzecie populacji w różnych okresach i czasami
obejmował duże grupy obywateli" - pisze znany oksfordzki historyk,
Theodore Zeldin, w swej książce Intymna historia ludzkości
(Warszawa 1998). - "Pierwotnie homoseksualizm był siłą konserwatywną,
wzmacniającą istniejące instytucje, w takim samym stopniu zachowaniem
rytualnym, co źródłem przyjemności. Stanowił integralną część religii
pogańskiej, której bóstwa czerpały przyjemność ze wszystkich rodzajów
kontaktów seksualnych. Dopiero wtedy, gdy seks przestał być boską
rozrywką, zaczęto poważnie ścigać homoseksualizm". Pederastia
była uważana za naturalne zjawisko w starożytnym Egipcie, co potwierdza
jeden z papirusów sprzed 4500 lat. Podobnie tolerancyjną postawę
wykazywała kultura mezopotamsko-babilońska. Gilgamesz - wielki epos
babilońsko-asyryjski z pierwszej połowy II tysiąclecia p.n.e., opiewający
przygody Gilgamesza, półlegendarnego władcy sumeryjskiego, i jego
przyjaciela Enkidu, jest peanem o miłości homoseksualnej. Nastawienie to
zmienił zoroastryzm, który, podobnie jak judaizm, uznał za grzech
współżycie seksualne niesłużące prokreacji. Homoseksualizm stał się
zbrodnią gorszą od zabójstwa. O ile we współczesnej Europie, po
niemal dwu tysiącach lat panowania etyki judeochrześcijańskiej, adopcja
dzieci przez pary homoseksualne wywołuje gwałtowne protesty pod zarzutem
demoralizującego i patologicznego oddziaływania na rozwój dziecka, o tyle
w wielu innych społeczeństwach i kulturach przyjmowano wzorce zgoła
przeciwne i homoseksualizm stanowił niemal obowiązkowe przejściowe
doświadczenie dorastania młodego człowieka (czasami obejmowało to również
kobiety), przy czym nie były to społeczeństwa barbarzyńskie i
nieokrzesane, jako może bylibyśmy skłonni sądzić, ale takie które uważamy
za twórców najwartościowszych wzorców kulturowych, instytucji społecznych,
dzieł sztuki i idei (np. starożytna Grecja, średniowieczna Japonia). W
Grecji starszy partner był zarazem mentorem, przygotowywał młodzieńca do
życia obywatelskiego, małżeństwa i innych ról społecznych. Wielki
prawodawca ateński Solon (ok. 635-560 p.n.e.) zalecał miłość do młodych
mężczyzn jako najbezpieczniejszą formę zaspokojenia seksualnego, która
oddziaływała ychowawczo poprzez przebywanie chłopców z ich przyjaciółmi.
Pary pederastów pielgrzymowały do grobu Jalnosa, kochanka Herkulesa, aby
przysięgać sobie wierność. Grecka pederastia miała silne podłoże
estetyczne i wiązała się z upodobaniem, nawet kultem pięknego ciała,
zwłaszcza męskiego. Jakieś odbicie tego znajdujemy pewnie u Mussoliniego,
który kazał wybudował stadion otoczony rzeźbami nagich muskularnych
mężczyzn (w dawnych igrzyskach zawodnicy brali udział nago).
Zachowania homoseksualne nierzadkie były na wielu dworach świata.
Starotestamentowy król Dawid wychwala czułostkowo Jonatę:
"śliczny bardzo, a przyjemniejszy nad miłość niewieścią" (2 Krl
1,26). Młodego Hasdrupala kochał Hamilkar Barkas (ok. 280-229 p.n.e.),
ojciec Hannibala i wódz kartagiński; zaś sam Hannibal w młodzieńczym wieku
był kochankiem Hasdrupala. Skłonności homoseksualne przejawiali Aleksander
Wielki i Juliusz Cezar ("mąż każdej żony i żona każdego męża"),
rzymski cesarz Nerwa, król Bitynii Nikomedes III Filopator, uległy był tak
wobec Rzymu, jak i jego władcy Cezara. Młodymi chłopcami otaczali się
niektórzy cesarze chińscy. Florencja w okresie renesansu ze względu na
powszechność praktyk homoseksualnych, zwana była "nową Sodomą".
Wilhelm II Rudy (ok. 1060-1100), normański król Anglii (od 1087),
syn Wilhelma I Zdobywcy, miał w swoim towarzystwie młodych chłopców
noszących długie włosy i kobiece ubrania. Pomimo, iż był w konflikcie z
Kościołem i przegnał nawet z Anglii arcybiskupa Anzelma z Canterbury
(1097), jednak nie szło tutaj o homoseksualizm, lecz o inwestyturę i
przywileje Kościoła. Sam arcybiskup z Canterbury potępiał homoseksualizm,
ale bez przesady, za "zakazaną miłość" domagał się tylko
umiarkowanej kary, gdyż "grzech ten jest tak jawny, że ludzie niemal
się go nie wstydzą, a przez to wielu pogrąża się w nim, nie zdając sobie
sprawy z jego ciężaru" - pisał w roku 1102. Średniowieczny ideał
króla-rycerza: Ryszard I Lwie Serce (1157-99), który wsławił się jako
krzyżowiec, również był "czynnym" homoseksualistą. W czasach renesansu
elżbietańskiego w Anglii (okres panowania Elżbiety I, XVI w.) mężczyźni z
wyższych sfer dowodzili swej męskości paradując po ulicach pod rękę z
kochanką i kochankiem jednocześnie. "



--

Ikselka.