Dnia Wed, 3 Nov 2004 21:52:41 +0100, Kaszycha napisał(a):

>> Poza jednym, według moich wyobrażeń na ten temat, sumienie u świętego nie
>> milczy - wręcz przeciwnie - odzywa się do niego na widok najmniejszego
>> kamyka.
> Masz na myśłi własne kamyki, prawda? Bynajmniej nie cudze.

O co Ci w tym miejscu właściwie chodzi?

> Nie oceniam- nie daję sobie ku temu prawa. Jednak aby być w zgodzie ze swoim
> sumieniem to odzywam się, gdy uważam, że ktoś błądzi ....

A skąd wiesz, że ktoś błądzi skoro nie oceniasz?

> Poza tym dostaliśmy
>> przecież przykazania. Przykazanie miłości, dekalog...
>> Są one IMO dla wszystkich nas, gdy przychodzi odróżniać co dobre, a co
> złe,
>> co z sumienia, a co z rozumu.
>
> No- bardzo byłoby fajnie gdyby to było takie oczywiste. Nie wiem jak Tobie,
> ale mi się zdarza, że rozum swoje a sumienie swoje. I co wtedy? Jakoś trzeba
> decydować- albo racjonalnie albo według serca.

I co wtedy? Rzucasz monetą?

> Sumienie, miłośc i energia to synonimy?

Dla mnie. Jak dla Ciebie nie, to przecież Cię i tak nie przekonam. Jak
pisał Zygmunt - to kwestia poza logiką.

> Powiem Ci jak sądze co by się działo w moim sumieniu. Pytałabym siebie czy
> przez sekundę dałam znać, że jestem zainteresowana relacją nie tylko
> koleżeńską. Czy flirtowałam? Czy żartowałam w sposób dwuznaczny? Jeśli
> odpowiedź brzmiałaby zdecydowanie nie- to dałabym sobie ze swoim sumieniem
> radę.

No fajnie ale on cierpi z Twojego powodu.

> Jeśli brzmiałby, że być może niektóre zachowania pomimo, że były nieświadome
> mogły być odebrane przez kolegę jako sygnały- to juz byłoby trudniej i
> musiałabym z tego wyciągnąc wnioski na przyszłość.

Ale on dalej cierpi:-(

> Jeśli świadomie prowokowałabym- to chyba byłabym szczęśliwa, że osiągnąłam
> cel i sumienie zaczęłoby mnie gryźć dopiero wtedy gdy chemia przestanie
> działać... a może i wtedy nie. Natomiast nie zaryzykowałabym twierdzenia,
> że byłam "narzędziem " Boga w żadnej z powyższych sytuacji.

Akurat też bym nie zaryzykował.

> Raczej skłaniam się ku tezie, że mamy wolną wolę....

Bo przecież mamy.


>> Będzie miała więcej pieniędzy.
>
> I co Bóg będzie tym faktem ucieszony? A może raczej zmartwiony? A może jest
> mu to najzupełniej obojętne ile ona ma pieniędzy a bardziej ile osób cierpi?

Nie wiem. A Ty wiesz?

>> Nie sądzę bo np. nie mam zielonego pojęcia, czy dzięki lady milki, gość
>> pozbywszy się co prawda grubego portfela, nauczy się patrzeć kobiecie w
>> oczy a nie na jej tyłek.
> Musi cierpieć aby się tego nauczyć?

Jest IMO małe prawdopodobieństwo, że się tego nauczy bez bolesnego
doświadczenia.

> Wiesz ilu jest mu podobnych? Ma goć
> pecha i tyle!

Albo ma szczęście i tyle!

>> Nic jej nie mam zamiaru udowadniać. Nic nie jestem jej w stanie udowodnić.
>> Mogę mieć tylko wrażenie, że gdybym ja kierował się takimi kryteriami w
>> swoich życiowych wyborach, oddalałbym się od mojego celu.
> Ok- ale ona się przybliża do swojego. Czy to według Ciebie oznacza, że
> wszystko jest ok?

Jak najbardziej. Przecież nie możemy jej powiedzieć, że jej cel życia jest
do bani. Jej świat by się mógł zawalić - to dopiero jest cierpienie.

puchaty