> Chwilowo pomaga mi intensywny ruch na świeżym powietrzu, lecz po nocy
poczucie
> bezsensu, beznadziei i przygnębienia - znowu wrazca.

To prawdopodobnie jest czysta chemia, gdyż w czasie fizycznego wysiłku
fizycznego wytwarzają się w organizmie związki chemiczne polepszające
samopoczucie. Na pewno nie należy tego zaniedbywać

> Ucieczka w pracę- jeżeli uda się uwierzyć w sens tego co robię- skutkuje
do
> kolejnego poczucia bezsensu.

Tu chyba jest całe źródło problemu. Ciągła ucieczka przed tym "co jest", a
to "co jest" ciągle się naprasza, jest natarczywe i nigdy nie ustępuje. Tu
koło się zamyka. Jedynym wyjściem jest stanięcie twarzą w twarz ze stanem,
który nazywamy "depresją" bez oceniania i ucieczki przed nim. Kiedy widzimy
bezpośrednio jakiś problem psychologiczny światło tego "widzenia" rozprasza
i usuwa problem bezpowrotnie. Wiele zależy od inteligencji wewnętrznej i
odwagi stanięcia z tym oko w oko. Oczywiście człowiek może popełniać,
szczególnie na początku, wiele błędów jednak jest to nieistotne. Chodzi tu
przede wszystkim o wzbudzenie ciekawości czym "to" tak naprawdę jest bez
werbalizacji, bez nazywania, bez etykietowania, o czucie tego tak
bezpośrednie jakby się trzymało własne dziecko na rękach i je obserwowało
jak się zachowuje. To jest właśnie prawdziwe i ostateczne wyzwolenie.