Wojtas; <ffe6b5$ktq$1@mx1.internetia.pl> :

> Witam!
> Mam do Was pytanie, a raczej prośbę o pomoc.
> Jestem od dwóch lat w związku, w związku prawie idealnym. Dobrze się
> dogadujemy, kochamy się, prawdziwy udany związek.
>
> Jednak miałem już parę sytuacji, że przyszła sesja, stres, nie widzieliśmy
> się przez jakiś czas (tydzień, czasami więcej), i od razu zaczęło mi
> odbijać - przestawałem się do niej odzywać, zacząłem ignorować, zastanawiać
> się czy nie zerwać z nią, robiłem się bardzo nieszczęśliwy, po czym po
> pewnym czasie wracałem, przepraszałem i wszystko wracało do normy. Raz już
> nawet doprowadziłem do sytuacji, że spotkaliśmy się, spędziliśmy miło cały
> dzień, po czym powiedziałem że jej nie kocham.

"Słowa, słowa, słowa, rzeka wielkich słów" ;) Jestem za tym, że siedzi w
nas więcej "zwierzęcia" niżbyśmy chcieli. Behawioryzm innymi słowy -
jeżeli Jesteś zestresowany, chory, to starasz się ograniczyć swoją
aktywność, ilość bodźców na Ciebie oddziaływujących, odstraszasz innych
i tyle, tylko tyle.

>
> Wiem że to po pierwsze brzmi bardzo sadystycznie, brzmi jakbym jej nie
> kochał i tym podobne. Jednak ja naprawdę ją kocham, nie wiem co mi odbija.
>
> Chciałbym to w sobie zwalczyć, ale nie wiem jak... Może to jest po prostu
> moja reakcja na stres? Może powinienem nauczyć się z nim radzić?
>
> Pomóżcie proszę, bo nie chcę jej więcej ranić...

Leki przeciwlękowe, bo rzeczywistości nie zmienisz - możesz oczywiście
wyjechać do jakiejś zapadłej wsi i do końca życia "żyć w zgodzie z
naturą", ale większość ludzi, tak samo jak Ty, chce coś osiągnąć -
studia, praca, rodzina. Po prostu nie Jesteśmy stworzeni, jako
"zwierzęta" to takiego natłoku bodźców, jak nas atakuje w
rzeczywistości, czasami potrzeba jakiejś protezy, żeby nie wypaść z
życia. :) Ty patrzysz na ten problem, jako problem w związku, ale kiedy
dziewczyna odejdzie, to okaże się, że taki sam problem masz z innymi
ludźmi.


Pozdrawiam
Flyer

--
gg: 9708346; skype:flyer36
http://www.flyer36.republika.pl/