Wojtas pisze:
> spotkaliśmy się, spędziliśmy miło cały
> dzień, po czym powiedziałem że jej nie kocham.

Trzeba się zastanowić, co się mówi i do kogo. Zwłaszcza TAKIE rzeczy.
Niestety, po prostu się nie kontrolujesz dostatecznie w tej kwestii.
Dlatego ona niedługo straci do Ciebie szacunek, mało że zaufanie. Co to
za chłop, co bajdurzy bzdety, a kobieta musi to znosić. Ty pomyśl, jaki
to był dla niej stres, kiedy usłyszała coś takiego. Złota kobieta, że
chce z Tobą dalej być - mimo że pewnie Cię kocha, to nie jest jej łatwo.
A Ty się użalasz raczej nad sobą, niż nad nią, jak widzę. Jaki to jesteś
biedny, bo się nie możesz powstrzymać itd, jakie to masz reakcje itp.
Się powstrzymaj i już. Nie gadaj byle czego.

> Wiem że to po pierwsze brzmi bardzo sadystycznie, brzmi jakbym jej nie
> kochał i tym podobne. Jednak ja naprawdę ją kocham, nie wiem co mi odbija.
>
> Chciałbym to w sobie zwalczyć, ale nie wiem jak... Może to jest po prostu
> moja reakcja na stres?

Nie tłumacz się tak łatwo, nie jesteś dzieckiem.

> Może powinienem nauczyć się z nim radzić?
>
> Pomóżcie proszę, bo nie chcę jej więcej ranić...

To po prostu nie rań. Jeśli ją kochasz, to nie ma siły, abyś nie
wiedział, co jej sprawia ból. No, chyba że jesteś sadystą - ale chyba nie?



--
XL wiosenna