Dnia Sat, 28 Jan 2012 16:26:25 +0100, Lolalny Lemur napisał(a):

> W dniu 2012-01-28 15:06, XL pisze:
>
>>> Do teatru, kina, na piwo ze znajomymi? Z dzieckiem poniżej roku? Dla
>>> mnie nierealne -
>>
>> Nie masz kogo poprosić o posiedzenie z dzieckiem dwa razy w tygodniu 2-3
>> godziny?
>
> Nie.

>> Nie masz koleżanki, która ma też małe dziecko?
>
> Nie. Mam kolegów, ale oni mają dzieci o wiele młodsze od Stasia. Do tego
> ja nie uchodzę za dobrą niańkę i słusznie.
>
>>> obecność dziecka zmienia moją percepcję tego co w okół
>>> - innymi słowy patrzę na wszystko przez pryzmat dziecka, nie swój.
>>
>> To NORMALNE. Dziecko zmienia nas, zmienia nasz świat, już na zawsze,
>> bezpowrotnie.
>
> To oczywiste, ja nie o tym. Kiedy wychodzę z dzieckiem nie zastanawiam
> się, jak dużo absyntu wypił Lautrec zanim namalował obraz tylko czy
> dziecko się za bardzo nie nudzi. Nie myślę co bym zjadła tylko co
> dziecko zje a dla siebie biorę coś, na co nie trzeba będzie długo
> czekać. Nie myślę jak wyglądam, tylko czy dziecku nie zmarzną ręce.
> Kiedy wychodzę sama nie mam tego. Potrzebuję tego więcej niż 2-3 godziny
> tygodniowo. Zwłaszcza, że w dwie godziny to ja dojadę do Centrum i wrócę.
>
>> Okres wychowywania małego dziecka to poświęcenie, ale
>> dostajesz od niego i od życia w zamian coś znacznie więcej.
>
> On już nie jest mały. Ma sześć lat. Prawie siedem. Poza tym do tej pory
> udawało mi sie poświęcać w granicach rozsądku: coś dla ciebie-coś dla
> mnie. Teraz niestety jest tylko "coś dla ciebie" a właściwie "dla was"
> bo rodzina zareagowała prawidłowo, czyli przyzwyczaiła się, że w domu
> jest służba.


No tak. Do tego każdemu tak łatwo się przyzwyczaić...

> Sorry, wiem, że drastycznie to brzmi,

Wcale nie. Brzmi prawdziwie i adekwatnie do tego, na co siłą rzeczy sama
się zgodziłaś. Nie jest to oskarżenie z mojej strony, tylko stwierdzenie
faktu.

> ale jestem zwyczajnie
> zła.

Masz prawo. Jednocześnie powinnaś być zła na siebie. Zresztą pewnie jesteś.

> Nie pisałam się na to, w domu na co dzień oprócz mnie są trzy
> dorosłe osoby. Ale oni są zmęczeni po pracy/szkole a ja przecież
> siedziałam cały dzień w domu, więc jestem wypoczęta. Pewnie - mogę
> odzwyczajać. Ale kosztem Stasia niestety a tego bym nie chciała.

Taka obawa świadczy źle o "pozostałych trzech zmęczonych dorosłych osobach"
albo o tym, że zbyt mało im ufasz jeśli chodzi o opiekę nad dzieckiem na
czas Twej nieobecnosci - może niesłusznie tak czarno to widzisz. Czy jest
coś, co robisz Ty, a czego oni nie potrafią? Czy dziecko wymaga specjalnej
opieki, do której Tylko Ty jesteś przygotowana i nawet 2-3 godziny bez
Ciebie (niech będzie 5) dwa razy w tygodniu uczynią szkodę?

> Muszę
> poczekać aż będzie mógł wrócić do szkoły, tyle, że nie wiem czy wtedy ja
> będę jeszcze miała do czego wracać.

Chodzi o Twoją pracę?

>
>> Pomyśl, co by było, gdybyś nigdy nie mogła tego dostać.
>
> Szpital oduczył mnie skutecznie myślenia co by było gdyby.

Masz dziecko, ono JEST. Żyj chwilą. Tzn szanuj każdą z nich. Każdy zresztą
powinien, nikt nie jest pewien, czy za chwilę szczęście nie pryśnie -
widzisz, co się stało w Sosnowcu?
Tego, co wspólnie pięknego przeżyliście, nikt Wam już nie odbierze. Są
ludzie, którzy za kilka takich chwil oddaliby nawet życie. Są kobiety,
które za sam przywilej urodzenia dziecka oddałyby wszystko - a potem choćby
potop...
Ale wróćmy do Twoich/Waszych realiów. Wiem, ile jest w nich bólu. To
dodatkowo pogarsza Twoją sytuację psychiczną/nerwową. Powinnaś iść do
dobrego psychologa, porozmawiać z nim O SOBIE i sposobach rozwiązania
TWOJEJ trudnej sytuacji. To byłby pierwszy krok prowadzący do tego, abys
zaczęła żyć takze dla siebie i mogła nauczyć rodzinę, że masz potrzeby -
potrzebę towarzystwa, potrzebę akceptacji, potrzebę wyjścia do ludzi po
prostu, także potrzebę wyjścia na zewnątrz po pomoc. Żebyś IM (tak, im!)
nie wpadła w depresję przypadkiem.

Boszsz, tylko gdzie znaleźć takiego psychologa (a czemuż i nie psychiatrę?
- ja mogłam kiedyś, to i Ty mozesz, tak jak ja nie musisz być chora
psychicznie, aby szukać pomocy psychiatry, warto się ratować PRZED zupełnym
kryzysem) w Wawce - może Grupa pomoże??? Czekam na podpowiedzi i pomoc w
tej sprawie. Może na (Twój?) priv, bo tak byłoby prościej...




Ode mnie na już: MUSISZ uzmysłowić (rady, jak to zrobić, są tu
bezużyteczne, bo co rodzina, to inne relacje i przeszkody) tym "trzem
zmęczonym dorosłym osobom", że Ty TEŻ pracujesz, w dodatku 24 h na dobę, w
odosobnieniu - od nich i w ogóle oraz pod presją i tak jak oni albo nawet
bardziej potrzebujesz wypoczynku, bo Ty nie masz służącej. Jak każdy
człowiek wymagasz dostępu do rozrywki, czasu dla siebie. Takze Twoje
małżeństwo wymaga tego, abyś SIEBIE dowartościowała i dobrze traktowała
jako kobieta, jako człowiek.
Ja po prostu żądam tego od Ciebie, skoro Ty sama nie chcesz się do tego
zmobilizować. Oczywiscie moje żądanie dla niektórych (bo nie sądzę aby dla
Ciebie) jest śmieszne, ale tu z góry nazwę ich głupcami i nie będę się nimi
w ogóle przejmowała dalej, jak i do tej pory.
Więc:
1. Zacznij od psychologa - jeśli nie masz "dobrego startu" w egzekwowaniu
swoich praw do odpoczynku, niech zaczątkiem będą wizyty u psychologa i jego
zalecenia, z którymi będziesz musiała zaznajomić rodzinę.
2. Zamiast rozmyślac, zaplanuj spotkanie z przyjaciółmi i pójdź na nie.
Rodzinę uprzedź na krótko przed - jak gdyby było to najbardziej oczywistą
rzeczą na świecie! Niech Cię nie zdeprymują wymowne/zdziwione/dezaprobujące
spojrzenia rodziców/męża.
Dziecku w rodzinie nie stanie się krzywda bez Ciebie w ciągu 2-3-4-5
godzin!
Zrób to, proszę. Dla siebie i dla dziecka. Powodzenia.





--
XL pozostaję na priv