> Pamiętajmy jednak że mózg człowieka nie jest silnikiem w którym za dużo
> można grzebać.Nawet w samochodzie czasami naprawiając możemy coś popsuć a
> nawet tego nie zauważamy.
>
Podtrzymując samochodową analogię, doświadczony kierowca wie kiedy
sam może doregulować gaźnik, a kiedy trzeba natychmiast udać się do
specjalisty.
Poważnie, znam kilka osób które miało problemy z psychiką, większość
znajomych patrzało na nich w kategoriach: nie pasuje do grupy, śmieszny,
dziwny,
sam sobie winien. Pierwszą osobę tyko trochę popocieszałem, starałem się nie
wtrącać
w życie, po jakimś czasie dowiedziałem się dalszej części historii: próby
samobójcze,
szpital. Następną osobę postanowiłem nie zostawiać samej sobie, raz
poradziłem udanie się
do psychologa, zostałem zbyty, zacząłem pomagać na własną rękę. Udało mi się
połowicznie.
W pewnych rzeczach pomogłem ale nie obyło się bez pomocy specjalisty. Teraz
kolejnemu
znajomemu powiedziałem "Idź lepiej do psychologa" i kolejna znana mi osoba
wstydzi się,
nie traktuje tego poważnie, a ja widzę neurotyczną osobowość, chore
kontakty z rodzicami,
topienie problemów w alkoholu i ogólnie wózek jadący po równi pochyłej.
Przyglądać się spokojnie, mówić "idź się leczyć" i dostać za którymś razem
w zęby?
Psychologię początkowo traktowałem jako intelektualne hobby póki przez
jakiś czas temu nie
miałem ""lekkiej" depresji (lekkiej jak na podręczniki psychiatrii). Dzięki
książkom Seligmana
zamiast "Jestem do niczego", mówiłem sobie "znowu się zaczęło, może wpadnie
ktoś znajomy
i mi przejdzie". Ciemne myśli traktowałem nie jak kawałek własnego ja ale
jak coś zewnętrznego. Trochę mi te książki pomogły, podrzucać je znajomym w
dołku czy nie?

Regards
art