Zdumiony

Bilans Ziobry
Jak wiadomo, w lutym 2007 r. min. Zbigniew Ziobro
wspólnie z min. Mariuszem Kamińskim spowodowali aresztowanie dr.
G., doprowadzając tym samym do zaprzestania funkcjonowania
kierowanego przez niego oddziału kardiochirurgii i całkowitej
likwidacji prowadzonego na tym oddziale programu transplantacji
serca. Zrobili to w sytuacji, gdy na taki ratujący życie zabieg
czekało w Polsce ok. 200 osób. W maju 2007 r. w rozmowie z
Konradem Piaseckim w "Kontrwywiadzie RMF FM" zapytany o dr. G.,
powiedziałem: "To jest człowiek, który zrobił w zeszłym roku
jedną trzecią przeszczepów serca w Polsce. Pan minister Ziobro
będzie miał pod koniec roku bilans - wiadomo, ile było
przeszczepów w ubiegłym roku, i tyle, o ile będzie mniej, tyle
osób pan Ziobro zabił".

Wiesław Wiktor Jędrzejczak

Wtedy wydawało mi się, że trochę mnie poniosło i nawet
przeprosiłem na piśmie pana Ziobrę za zbyt ostre sformułowania.
Poza tym mówiłem to w maju 2007 r., kiedy nie było jeszcze
wiadomo, czy min. Ziobro nie zrobi tego, co powinien zrobić
odpowiedzialny polityk, tj. czy nie ma gotowego rozwiązania
problemu - zapasowego oddziału, który natychmiast przejmie
czynności likwidowanego ośrodka. Wkrótce okazało się, że żadne
takie rozwiązanie nie zostało przygotowane.

Cios w transplantologię

Mówiłem wtedy o bilansie tej sprawy i pora go dokonać. W roku 2006
wykonano 93 przeszczepienia serca, w tym ok. 30 wykonał dr G. W
2007 r. wykonano ich tylko 64, czyli mniej prawie dokładnie o te
30, które wykonywał dr G. Ponieważ sam min. Ziobro,
przedstawiając zarzuty, stwierdził, że jedna trzecia spośród
przeszczepień wykonanych przez dr. G. kończyła się
niepowodzeniem, to znaczyło, że dwie trzecie kończyły się
powodzeniem i gdyby dr G. te zabiegi wykonał, uratowałby życie
minimum 20 osobom. Nie zrobił tego na skutek działań min. Ziobry,
który tym samym powinien ponieść moralną i polityczną
odpowiedzialność za śmierć 20 osób w samym tylko roku 2007. Ale
to nie koniec. Są jeszcze skutki długofalowe. Żaden inny ośrodek
transplantacyjny nie przejął działalności ośrodka kierowanego
przez dr. G. Po ciosie zadanym przez pana Ziobrę i jego
współpracowników polska transplantologia serca do tej pory się
nie podniosła. O ile w latach poprzedzających aresztowanie dr. G.
wykonywano w Polsce ok. 100 zabiegów przeszczepienia serca
rocznie (patrz tabelka), o tyle po jego aresztowaniu - od 60 do
80 przeszczepień. Ktoś może powiedzieć, że nie było kandydatów.
Otóż liczba oczekujących w latach 2007-2009 wahała się od 164 do
265 osób w ciągu miesiąca. Podobnie w latach następnych. Bilans
tej sprawy za trzy lata urósł do 62 zmarłych (dwie trzecie
różnicy pomiędzy liczbą udanych zabiegów przez trzy lata przed
aresztowaniem dr. G. i trzy lata po aresztowaniu), a za pięć lat
do już ponad 100. I problem trwa, gdyż Polska nadal nie osiągnęła
tych niemal 100 zabiegów rocznie wykonywanych przed aresztowaniem
dr. G.

Odpowiedzialność
za decyzję

Nawet jeśli przyjmie się najkorzystniejszą dla min. Ziobry
interpretację sytuacji, z którą miał się zmierzyć, a więc taką,
że rzeczywiście istniały uzasadnione podejrzenia znaczącej
korupcji (czego na razie sąd nie potwierdza) i popełnienia błędu
w sztuce ze skutkiem śmiertelnym, pozostaje pytanie, czy to
wszystko uzasadnia pozbawienie 150 ludzi szans na uratowanie
życia przeszczepieniem serca, a 100 ludzi - życia.

Elementarnym obowiązkiem pana Ziobry było uwzględnienie wszystkich
skutków jego działania. W chwili podejmowania decyzji przez pana
Ziobrę i jego współpracowników wszelkie fakty dotyczące znaczenia
tego, co robił dr G. w polskiej kardiochirurgii, były znane. A
skutki tej decyzji obejmowały przejściową likwidację ośrodka
kardiochirurgicznego w sz