>
> Jedyne co mi się nasuwa, to zapewnić, aby moje dzieci jak
najszybciej po
> ślubie wyprowadziły się z domu.
>
> I zrobić wszystko, aby na stare lata być fizycznie "w formie".
>

Zgadzam się z Tobą w 100 %.

A jeśli chodzi o to drugie - od dawna sie o to staram ;-).

Ale chyba najważniejsze jest psychiczne podejście do drugiego
człowieka, otwartość na problemy innych.
W innym wątku pisałam o moim ojcu, który nie widzi nic poza własnym
"ja", życie z nim pod jednym dachem jest straszne.
On zresztą nigdy i nigdzie nie będzie czuł się dobrze.

Moja Mama była zupełnie inna, ona odwrotnie - żyła dla innych (ale nie
zapominała też o sobie, miała swój własny świat, mnóstwo przyjaciół).

Kiedy zachorowała chodziłam do niej do szpitala codziennie, a potem
opiekowałam się nią w domu, zmieniałam pieluszki, sprzątałam wymiociny
(chorowała na niewydolność nerek, co objawiało się ciągłymi torsjami).
A ona ciągle byłą uśmiechnięta i pogodna i to wszystko wynagradzało.
Odeszła 4 lata temu a mi jej ciągle brakuje.
Na pogrzebie było chyba z 300 osób.

Pzdrw.

Basia