Zastanawiałem się zawsze, na ile frustracja na "niższych" poziomach
egzystencji jest powodem wchodzenia (tworzenia?) poziomów "wyższych", i
czy naprawdę człowiek spełniający się całkowicie w napierdalaniu i
pierdoleniu miałby z czasem ochotę na coś więcej i czy w ogóle coś
więcej jest? Uściślając - czy sublimacja jest naturalna czy też zawsze
jest wynikiem zahamowań? Czy niezmuszeni rozwijamy się i co oznacza
rozwój? Czy to zwiększenie możliwości intelektualnych czy może
zmniejszenie małostkowości i egoizmu?

Sylwestra miałem zajebistego...