FEniks pisze:

> Z niedopieszczenia w dzieciństwie?

Z braku autentycznego a nie egoistycznego rodzicielskiego szacunku od
chwili narodzin poczynając. Z poniżania dziecka przez rodzica, który
poszukuje ofiary dla zaspokojenia swoich niespełnionych pragnień.


> Z braku wyrobienia nawyku dbałości i myślenia o innych?

Tego dziecko się uczy doświadczając z rodzicem dbającym wyłącznie o
siebie a nie dbającym o innych, w tym niedbającym o własne dziecko.


> Czy po prostu człowiek ma wrodzone predyspozycje do bycia egoistą?

Każde dziecko rodzi się niewinne wbrew religijnym insynuacjom zawartym w
micie o grzechu pierworodnym. Tym grzechem obarczony jest S(T)wórca i
jego namiestnicy, rodzice dziecka.


> Wiadomo, że dziecko musi być egoistą, żeby w ogóle przetrwać, ale
> dlaczego jednym to zostaje, a innym nie, nawet jeśli wychowują się
> pod jednym dachem?

Dziecko staje się egoistą we wrogim sobie, rodzinnym otoczeniu. Staje
się egoistą bo inaczej nie przetrwało by wśród tych, którzy powinni je
zabezpieczać, szanować i kochać. A oni, a właściwie to głównie one,
szukają w dziecku oparcia, oraz podziwu i zachwytu w jego oczach. Ma być
im wdzięczne za to, że się nim zajmują rzekomo bezinteresownie.


> Ewa

--
Pozdrawiam
LeoTar Gnostyk

Świat według LeoTar'a - http://leotar.net
Pomoc wzajemna jako czynnik rozwoju - Piotr Kropotkin