Jeszcze coś;) do tego wątku.

http://www.wiedzaizycie.pl/96110400.HTM


TYLKO SPOKÓJ

Jeśli chcemy zachować pamięć, zdolność uczenia się i zapamiętywania,
nie wolno nam poddawać się długotrwałym stresom.
O tym, że utrzymujący się stres nie jest obojętny dla naszego zdrowia,
wiadomo już od dawna. Teraz jednak zaczynamy poznawać, co właściwie
czyni on w naszych mózgach.

Najogólniej mówiąc organizm reaguje na stres, uwalniając z komórek
adrenalinę i noradrenalinę, a także hormon nadnerczy kortyzol
(hydroksykortyzon) należący do grupy glikokortykoidów (GC). One to
przede wszystkim mobilizują ustrój do natychmiastowej ucieczki przed
drapieżnikiem itp., czyli takiej reakcji na stres, która zapewni
osobnikowi przetrwanie. Niestety, w sytuacji gdy stres się utrzymuje,
jak na przykład wówczas, gdy dłuższy czas nie możemy znaleźć pracy i
pozostajemy bez środków do życia, te dobrotliwe dotychczas cząsteczki
zwracają się przeciwko nam.

W przypadku gryzoni już kilka lat temu zauważono skutki uboczne
przedłużającego się działania GC - głównie w hipokampie. Jest to
struktura znajdująca się na dolnym wewnętrznym brzegu każdej półkuli
mózgowej, która decyduje o pamięci (przede wszystkim krótkotrwałej).
Neurony z tego obszaru mózgu mają na swej powierzchni bardzo liczne
receptory GC, co oznacza, że mogą przyłączać cząsteczkę kortyzolu i
odpowiednio reagować na przekazywany za jego pośrednictwem sygnał. Już
po kilku dniach stresu lub po prostu podwyższonego poziomu GC, komórki
nerwowe hipokampa zwierzęcia gorzej znoszą ataki padaczkowe czy
niedokrwienie, co wynika zapewne z ingerencji steroidów w pewne
procesy zachodzące podczas wspomnianych epizodów (dotyczy to regulacji
glutaminianu i wapnia). Po tygodniu zawyżona ilość GC powoduje
odwracalną atrofię dendrytów w hipokampie, po miesiącu zaś trwałą
utratę neuronów z tego rejonu.

Jak wynika z najnowszych badań, przedłużający się stres odciska
podobne piętno na ludzkich mózgach. Zaobserwowano to, stosując czułą
metodę obrazowania mózgu za pomocą rezonansu magnetycznego. Ubytki w
hipokampie wynosiły od kilku do 25% objętości tej struktury. Badaniami
objęto ludzi poddanych stresowi wywołanemu różnymi czynnikami. Były to
osoby cierpiące na długotrwałą depresję, zespół Cushinga (dolegliwość
tę cechuje podwyższony pozion GC na skutek guzów nowotworowych w
przysadce, nadnerczach lub podwzgórzu), szok pourazowy (weterani wojny
wietnamskiej), a nawet te, które molestowano seksualnie w
dzieciństwie.

Badania przeprowadzano w okresie, gdy ludzie ci zapomnieli już o swych
wcześniejszych problemach i nie wydzielali nadmiaru kortyzolu.
Wynikałoby z tego, że spustoszenia jakie dokonały się wówczas w ich
mózgach są trwałe. Uczeni muszą teraz dokładnie przeanalizować
problem, zwłaszcza znaczenie pomniejszonego hipokampa i potwierdzić
przyczynę tego faktu. Niezależnie od ostatecznych ustaleń, przed
długotrwałym stresem trzeba się mieć na baczności. Powyższe
spostrzeżenie zwiastuje bezstresową przyszłość przynajmniej wszystkim
nauczycielom technik relaksacji.

O podobnych zagadnieniach przeczytasz w artykule:
Sposoby na depresję

"Science", 5276/1996
"Wiedza i Życie " 11/1996

No to życzę Nam wszystkim, żeby nam nic nie ubywało;))
Eva