Użytkownik "Pyzol" <p...@s...ca> napisała:

Liczylam na odpowiedz od Ciebie :)

> Pierwsza rada: nie kieruj sie wspolczuciem swiadoma oczywistych
ograniczen,
> traktuj ich jakbys traktowala kazdego innego. Im nie wspolczucie jest
> potrzebne, ale rzeczowa pomoc i przyjacielski kontakt. Sama sie
przekonasz.

Mam nadzieje, licze na to.
Wiesz, jednak sie okazalo ze bedzie to praca rowniez z dziecmi. Kolejny
dzien spedzilam wlasnie z dziecmi, o roznym stopniu uposledzenia, dosc
glebokim (jak ocenic 'glebokosc' uposledzenia?) - maly kontakt, w zasadzie
nie mowia itd. Oj, przyznam, ze ciezko mi bylo. Rozne mysli mi sie
przewijaly - lacznie z checia poddania sie. Ale zdaje sobie sprawe, ze w
duzym stopniu na moj odbior calego kontaktu mialo wplyw to, ze akurat w
jednym pomieszczaniu obecny byl prawie caly presonel, ok 10 osob i 10
dzieci. Na moje czucie sie tam (i chec ucieczki) wplynely moje czysto
osobiste ograniczenia co do stresu w nowym miejscu, bycia obserwowana,
wejscie do duzej nowej grupy itd. To mnie bardziej przerazilo. Co do
dzieci... to na razie, po tym kilkugodzinnym kontakcie przyznaje, ze jeszcze
nie znam "klucza" do ich zachowan, jest to dla mnie pewien rodzaj.. chaosu,
w ktorym musze sie odnalezc, oswoic i poukladac. Dodatkowy problem dla mnie
to ekhem moja wrodzona lagodnosc, kiedy tu widze, ze trzeba byc stanowczym,
a nawet zrobic cos 'na sile' - trudno mi to przelamac, ale mysle ze
potrzebuje czasu.
Gdyby nie moje zaciecie to stchorzylabym po otworzeniu drzwi i zobaczeniu
tyyylu osob w srodku. Ale spoko.. robie co moge, aby BYĆ z nimi. Mamy miec
jakis wspolny wyjazd, tydzien czasu razem - mysle, ze to bedzie
rozstrzygajace dla mnie - tam MUSI sie cos wyklarowac, musze zlapac ten
kontakt i wroce albo z jasnoscia, albo na tarczy. Prowadzi mnie usmiech
chlopca, przy ktorym bylam najdluzej i fakt, ze byly momenty kiedy
potrafilam zapanowac nad jego "chaosem".
Co przewidujesz Pozol? Uda sie?

Dzieki za kciuki :)

Melisa