Użytkownik "Agati(Aga)" <a...@w...pl> napisała:

> Jestem mama 7 letniego Jasia z zespołem Downa. Mieszkam w Poznaniu.
> Melisa, Ty chyba jestes ze Szczecina, szkoda, ze tak daleko.

Tak, ze Szczecina. Ale mam rodzine w Sremie, raz na 10 lat odwiedzam ;)

Dziekuje za polecenie ksiazek, zapisalam, poszukam.

> Chciałabym, abyscie przeczytali takze ten artykuł, ma 4 strony (ciekawa
> jestem Waszych wrazen)
> http://polityka.onet.pl/artykul.asp?DB=162&ITEM=1109
646&MP=1

Ciekawy artykul, choc taki przygnebiajacy... Tzw. spoleczenstwo... Ale
(tak optymistycznie) mysle (a moze mam nadzieje..), ze ludzie po prostu nie
znaja, nie sa przyzwyczajeni - BOJA SIE. Nie bardzo wiedza jak sie odniesc i
zachowac wobec osoby z uposledzeniem czy zespolem Downa. Dlatego lepiej
im/bezpieczniej patrzec z daleka. Pewnie z tego powodu Celi nie zaproszono
na urodziny itd. To przykre, ale moge to zrozumiec (co nie znaczy
akceptowac). Sama taka obawialska bylam! Czulam opor nawet przed osobami
niepelnosprawnymi fizycznie - bo nie znam, nie wiem jak, boje sie, ze cos
powiem/zrobie zle, ze bedzie przykro, ze zranie. Wiec lepiej nie narazac sie
na zaklopotanie, niepewnosc i trzymac z daleka. Ale to minelo po pierwszym
prawdziwym kontakcie, sama zglosilam sie do pomocy przy ognisku dla osob
niepelnosprawnych. I poszlo, przelamalo sie. Teraz bede robic specjalizacje
z rehabilitacji niepelnosprawnych. Moze trzeba by OSWAJAĆ spoleczenstwo z
taka innoscia, nie uciekac od przyjaciol, wychodzic - prowadzic normalne
zycie. Da sie tak Agato?

Moj pierwszy kontakt - wchodze, oniesmielona, jak zwykle w nowej sytuacji
walcze z checia ucieczki - przedstawiam sie kobiecie majacej mnie
'wprowadzic', odwraca sie chlopak, wlasnie z zespolem Downa, caly w sloncu
usmiechu, podchodzi i podaje reke, mowi jak ma na imie. Nieco pozniej, gdy
siedze umeczona rozmowkami z personelem, przechodzac poklepuje wspierajaco
po ramieniu. To bede pamietac :)

Pozdrawiam
Melisa